I'm coming home...

Hier zit ik dan in één of ander hippie café, met mijn biologische thee, mijn één na laatste middag in Midden-Amerika door te brengen. De 7 maanden reizen zijn bijna voorbij en straks zal ik het 'normale leven' weer tegemoet gaan. Mijn moeder vond dat vroeger altijd fijn na een vakantie: 'lekker weer alles normaal'. Ik niet. Toch krijg ik het nu niet meteen Spaans benauwd (vind dit zelf eigenlijk wel een mooie woordspeling haha) als ik aan Nederland denk. De grootste reden hiervoor is natuurlijk Bruno én daarbij heb ik veel zin familie en vrienden weer te zien. Een tweede reden is dat ik een heel voldaan gevoel heb. Ik (we) heb er echt álles uitgehaald wat er in zit. Ik ben heel blij dat ik de kans heb gehad om weer voor zo'n lange tijd te kunnen reizen. Hoewel ik blij ben om naar huis te gaan, zal ik het reizen zeker wel gaan missen: de taal, het weer, de mooie omgevingen en vooral de relaxte, gastvrije en beleefde cultuur maken het leven hier wel super aangenaam.

Aankomende nacht zal ik nog doorbrengen in Antigua bij de gastfamilie. Eergister is Carina namelijk weer terug naar Nederland gevlogen vanaf Guatemala Stad. Ik ben vervolgens nog even doorgereisd naar Antigua om daar nog een paar nachten bij de gastfamilie te slapen. De laatste dagen met mijn zus waren overigens nog erg geslaagd. Onze laatste dagen samen hebben we in Chichicastenango doorgebracht. Deze stad staat bekend om zijn grote markt en traditionele Maya's die dagelijks rituelen uitvoeren. We hebben onze ogen uitgekeken.

Morgen in de middag vertrek ik naar Guatemala Stad om vervolgens om 3 uur 's nachts op het vliegveld te zijn. En daarna...

-Geen Spaans meer spreken

-Geen bruine bonen meer als ontbijt

-Niet meer elke dag zonnebrand opsmeren

-Geen gekke insecten meer in mijn kamer (adiós kakkerlakken en vieze spinnen)

-Niet meer uit mijn backpack leven

Het zal wel weer even wennen worden! Ik wil bij deze iedereen bedanken voor alle lieve & leuke berichtjes, mailtjes, appjes etc. Super leuk dat jullie weer zijn meegereisd!!

Hasta luego Centroamérica y hasta pronto Holanda!

Liefs,

Marjolein

De gezusters in Guatemala

Nu ik dit schrijf, kijk ik uit op Lago Atitlan. Achter mij de bergen en voor me een groot meer, omringd door vulkanen. En... Het mooie is... In deze omgeving zit ik gewoon met mijn zus!!!

2 Weken geleden heb ik, na ik weet niet eens meer hoeveel tijd, Honduras verlaten. De laatste weken waren leerzaam en ook erg gezellig. Ik heb vooral veel gewerkt in de kliniek en ik vond het echt heel bijzonder om mijn steentje te kunnen bijdragen als vertaler. De spreekuren werden druk bezocht. Zo kwamen sommige mensen van heinde en verre gelopen om de kliniek te bezoeken. Wat me vooral zal bijblijven zijn de ondervoede mensen. Veel mensen hebben geen geld om groentes te kopen en leven alleen op tortilla's, bonen en soms eieren. Ik kan mijn blog volschrijven over alle shit die deze mensen meemaken, maar dan blijft er geen ruimte over voor het mooie. Wat ik wel weet is dat ik deze plek en deze hartverwarmende mensen voor altijd in mijn hart heb gesloten.

Mijn laatste week in Copan was er kermis in de stad. Normaal wordt deze flink gesponsord door drugsmokkelaars. Helaas, helaas zijn er momenteel veel smokkelaars uitgeleverd aan Amerika en dus was de kermis armetierig te noemen. De feestvreugde was er echter niet minder om. Geheel non alcoholisch (jaja dat krijg je als je je in protestantse kringen begeeft), heb ik met de leraressen van de school, familie en vrienden avonden doorgebracht in het park. Goede optredens, vuurwerk en natuurlijk overal eten, wat een fijne afsluiting van mijn tijd in Copan.

Vlak voor vertrek besloot ik nog even langs 'mijn' kindjes te gaan van het schooltje waar ik heb gewerkt. Dat was echt super leuk. Toen ik aankwam begonnen ze allemaal 'Maria, Maria, Maria' (Marjolein is te lastig) te roepen. Daarna wilden ze me allemaal stukken tortilla, afgekloven koekjes en snoepjes meegeven. Na een grote groepsknuffel, moest ik mij letterlijk lostrekken van de kids. Gevoel voor drama zit er al op jonge leeftijd in hier;-)...Maar stiekem was ik super trots!

Mijn laatste dag in Copan bezorgde mij flinke buikpijn, maar dat zette zich, op weg naar Guatemala Stad, om in blijdschap, want mijn zus zou die avond landen! En, alsof het met één keer knipperen voorbij is gevlogen, hebben mijn zus en ik inmiddels al heel veel kilometers afgelegd in Guatemala. Het weerzien was alsof we elkaar gister nog hadden gesproken. Het was heerlijk om weer samen bij te kunnen kletsen!! Na één nachtje Guatemala Stad, om bij te komen, hebben we snel de bus gepakt opzoek naar een mooiere omgeving. We besloten naar Rio Dulce te gaan: een stukje regenwoud waar een rivier doorheen kronkelt. We dachten er met 4 uur te kunnen zijn. Echter, door pech met de bus en slechte wegen, werd deze rit al direct een beproeving. Rio Dulce bleek wel super mooi te zijn!! We hebben hier onder andere een prachtige wandeling gemaakt dwars door de jungle heen met een fantastisch uitzicht over de rivier. We hebben natuurlijk weer in een deuk gelegen, want Carien is natuurlijk weer onderuit gegaan hahahaha. 'Dit is toch echt het gemakkelijkste gedeelte van de tocht' riep onze gids... Tsja dan ken je Carien nog niet :-).

Na Rio Dulce stond Tikal (maya ruïnes in de jungle) op het program. De busrit erheen was weer een uitdaging. De eerste 3,5 uur hebben we geplet tussen allerlei locals gestaan. Het zweet droop van ons af. Eén voordeel: ik hoefde niet om het uur te plassen. Tikal was (voor mij de tweede keer) weer heel gaaf. Wat een prachtige plek vol met apen, vogels en andere exotische dieren. Mét bergschoenen, afritsbroek (Carien in fluoriserend roze) en telelens om de nek, stonden we om 6 uur 's morgens bij de ingang van het park, klaar om kilometers te maken om zo snel mogelijk in het hart van het park te komen. Normaal zijn we niet zo fanatiek, maar dit is dé manier om heel veel dieren te spotten. Ook hadden we de mazzel om op de gran plaza, het plein met 2 grote ruïnes, aan te komen terwijl de ochtendmist optrok en de apen aan het brullen waren. Wat kan de wereld toch mooi zijn!!

Na Tikal zijn we richting Antigua vertrokken. Via Nienke had ik een adres doorgekregen van een gastfamilie. Aangekomen bij de familie waren we meteen enthousiast. We hadden ons eigen huisje (beetje een schuur) en super lieve mensen. Antigua is zo'n beetje het Mekka voor Semana Santa (Pasen in Latijns Amerika). Een week lang zijn er urenlange processies door de stad. Tijdens deze processies wordt het verhaal van Jezus uitgebeeld. Het komt er eigenlijk op neer dat er een ontelbaar aantal mensen beelden door de stad draagt, als een soort van boetedoening. Er loopt een drumband achterna met zware muziek, er wordt met wierook gezwaaid en er wordt speciale kleding gedragen. Dit alles bij elkaar zorgt voor een bijzonder tafereel dat uren doorgaat, ook in het holst van de nacht. In de nacht van witte donderdag op goede vrijdag worden er in de straten tapijten gemaakt van zaden, bloemen en groentes. De processies lopen vervolgens over deze tapijten heen (zitten uuuuren werk in). De ochtend van goede vrijdag zijn we daarom om 4.30 opgestaan om de tapijten te kunnen aanschouwen en de eerste processie van die dag te kunnen zien. De allergrootste processie vond vrijdagavond plaats, waarin de kruisiging werd afgebeeld. De stad was hélemaal volgeprakt met mensen. De processie begon 2 uur te laat, maar er werden enorme beelden gedragen. De gezichten van de dragers waren helemaal vertrokken. Ook werd er enorm uitgepakt met de wierook. Serieus, het hele plein stond blauw. We trokken het bijna niet! Toen we rond middernacht de stad bijna niet meer uit konden (verdwaald, alles afgezet, mensenmassa's en alles blauw van de rook) waren we wel even klaar met het feestgedruis :-). Uiteindelijk gered door een voorbij rijdende tuktuk.

Na Antigua zijn we naar Lago Atitlan vertrokken. Via onze gastfamilie in Antigua zijn we in een missionarissen retraite terechtgekomen (lang verhaal, maar alles was volgeboekt en dus was er geen andere keuze). Na 2 nachten hielden we het voor gezien en zijn we nu in een prachtig hotel terechtgekomen met uitzicht op het meer van Atitlan.

En dan opeens begint het einde van de reis dan toch echt in zicht te komen... Maar eerst nog een week genieten met mijn zus. Waar, hoe en wat... Dat lees je in de volgende blog:-).

Liefs, Carina en Marjolein

Zeeën van tijd

Lieve iedereen,

Het is alweer een tijdje geleden dat ik een blog heb geplaatst. Je zou denken dat ik na het vertrek van Bruun zeeën van tijd over zou hebben, maar het tegenovergestelde blijkt het geval. Voor Hondurese begrippen ben ik best druk met van alles en nog wat. Soms vraag ik me opeens geheel Nederlands af waar mijn tijd eigenlijk blijft!

Het was best wel lastig om Bruun gedag te zeggen, na 5 maanden, 24 uur per dag met elkaar te hebben doorgebracht. We zijn een dag voor vertrek samen naar Guatemala gereisd, omdat Bruun vanaf Guatemala Stad zou vliegen. Toen Bruun die ochtend terug naar Nederland vloog, zat ik dus in Guatemala Stad. Zonder trek ben ik die ochtend toch maar bij het ontbijt aangeschoven. Gelukkig merkte ik al snel dat, als je alleen reist, je toch eigenlijk ook weer nooit echt alleen bent. Bij het ontbijt werd ik namelijk direct aangesproken door een stel, dat ook door Midden-Amerika bleek rond te reizen. Na wat te hebben gekletst, werd ik uitgenodigd om samen de stad te verkennen. Guatemala Stad is geen fijne stad om in rond te lopen, maar door toch op pad te gaan met fijn gezelschap, voelde me ik al wel stukken beter.

De volgende dag ben ik vervolgens om 4.30 weer met de colectivo terug gegaan naar Honduras. Ik heb trouwens nog nooit zo vaak een grensovergang gezien in mijn leven! Maar goed, eenmaal weer in mooi Copan aangekomen voelde ik me nog weer een stuk beter. Wat een voorrecht dat ik er gewoon nog 2 maanden aan vast kan plakken!

Inmiddels ben ik alweer wat weken verder sinds het vertrek van Bruun en is er inmiddels weer veel gebeurd. Zo heb ik hoog bezoek mogen ontvangen :-): Nienke, een ex-collega en tevens vriendin, heeft mij 1,5 week vergezeld in Copan. Nienke heeft zich, gedurende de 1,5 week, ook volledig ondergedompeld in het Hondurese leven. Zo verbleef ze ook bij 'mijn' gastgezin en heeft ze Spaanse lessen genomen. Samen hebben we de omgeving verkend en vooral heel veel bijgepraat. De tijd is voorbij gevlogen. Inmiddels is ze aan het rondreizen door Guatemala. Ik zal onze Corona avondjes op ons terras gaan missen!

Ondertussen dat Nienke hier was - en ook voor die tijd -, heb ik een paar weken op een schooltje hier in de buurt gewerkt. Dat was echt heel erg leuk. In het begin waren de kinderen heel verlegen, maar na een paar dagen kwamen ze helemaal los. Ik heb meegeholpen in de klas door bijvoorbeeld verhalen te vertellen, de kinderen te helpen met leren schrijven etc. De kinderen op het schooltje komen over het algemeen uit echt hele arme gezinnen. Het leek me daarom wel een goed idee om een soort van gezonde snack uit te delen. Na wat overleg met onze gastmoeder 'doña Elda', wilde ik rijstepap uitdelen. Doña Elda wilde me heel graag helpen en heeft dus uiteindelijk voor 120 kinderen rijstepap staan koken. Was erg leuk!

Hier in honduras staat 'delen' centraal. Al heb je bijna niets, je deelt wat je hebt. Op het schooltje kreeg ik dan ook heel vaak stukjes tortilla en half afgekloven snoepjes aangeboden. In eerste instantie wilde ik echt niets aannemen. Maar er werd gezegd dat ik dit wel moest doen (ook al eet je het niet op), omdat de kinderen moeten leren delen. Kortom, heel soms, als ik dacht dat het eten redelijk schoon was, nam ik weleens wat uit de groezelige vingertjes aan. Gelukkig heb ik geloof ik echt al veel weerstand opgebouwd, want ik ben er niet ziek van geworden.

Na een paar weken op het schooltje te hebben gewerkt, wilde ik ervaring opdoen op andere plekken. Sinds kort ben ik daarom aan het werk in kliniek 'Victoria'. Deze kliniek is opgezet door een Amerikaanse missionaris en ligt een stukje buiten Copan, in een arm dorpje. Ik heb de vrouw, die de kliniek heeft opgezet, via de Spaanse school leren kennen. Ze vertelde mij hulp nodig te hebben met vertalen. Ik help haar nu dus door de klachten van de patiënten te vertalen naar het Engels en vervolgens haar advies weer terug te vertalen naar de patiënten in het Spaans. Ik zag er eerst een beetje tegenop om heen te gaan, aangezien ik niet tegen bloed etc. kan, maar ik vind het heel erg leuk. Weer een heel ander wereldje dan in Copan. Privacy kennen ze niet echt. In de spreekkamer lopen mensen in en uit om te kletsen of mee te kijken. Vaak worden er tortillas of ander eten meegebracht als dank voor het consult en de medicijnen. De patiënten hoeven hier namelijk niet voor te betalen (dit kunnen ze sowieso ook niet). Sommige mensen omhelzen ons als dank voor de hulp. Heel lief! De meest voorkomende klachten tot nu toe zijn maagvliesontstekingen door het slechte eten, griepjes en astma-achtige klachten doordat ze in huis op vuur koken.

Kortom, hoewel ik Bruun mis, vliegt de tijd voorbij! Ik ben van plan om nog even in de kliniek te blijven werken en mijn Spaanse lessen voort te blijven zetten, voordat mijn zus straks naar Guatemala komt. En dan... Hoe en wat verder, dat horen jullie in de volgende blog:-).

Hasta pronto!!

Marjolein

Rondje Honduras

Na 11 dagen El Salvador dachten Bruun en ik er allebei hetzelfde over: met gierende banden naar een ander land. Niet dat El Salvador zo erg tegenviel, maar het voelde toch niet zoals bijvoorbeeld Guatemala of Honduras. Ons idee was daarom om een rondreis te maken door Honduras. Eigenlijk kenden we van de vorige reis maar 2 plekken in Honduras: Copan en het tropische eiland Roatan. We besloten dus wat meer van Honduras te willen zien.

Helaas werd Bruno op weg van El Salvador naar Copan - ons startpunt van de trip - ziek. Omdat we de koorts en uitslag op zijn lichaam niet vertrouwden zijn we, na 3 dagen, naar de dokter gegaan. Onze gastfamilie, waar we inmiddels weer beland waren, wist nog wel een goede. Aangekomen bij dokter Luis, bleek de ‘wachtkamer’ vol te zitten. Gelukkig werd er in de wachtkamer harde reggaeton muziek gedraaid om de tijd te doden. Daarnaast hoefden we ons niet te vervelen, want Hondurezenzijn nooit stil. Zelfs niet als ze wat mankeren. Al snel werd Bruun ook bij het gesprek betrokken. ‘Wat heb jij?’ ‘Ik heb flinke koorts’. ‘Hoezo heb je koorts?’ ‘Dat weet ik niet mevrouw...(anders zou ik hier ook niet zitten)’. ‘Nou, je ziet er ook slecht uit’. Daarna kwam een man met grote sombrero de wachtkamer binnen. Hij schudde iedereen (inclusief Bruun) de hand om een buenos dias te wensen. Gelukkig werd Bruun daarna snel opgeroepen door dokter Luis. Na een injectie, pillen en de diagnose roodvonk (??) mocht Bruun weer gaan. Gelukkig is ie daarna weer opgeknapt!

Vanuit Copan heeft onze gastvader ons naar het plaatsje Gracias Lempira gebracht. Een mooi koloniaalstadje aan de rand van een nationaal park. Hierna stonden La Esperanza (bekend vanwege de inwoners die nog in klederdracht lopen) en een mooi meer op de planning. Tevens zijn we naar regenwoud Pico Bonito gereisd, waar we 6 nachten zijn verbleven in een prachtige villa aan de rand van het woud. Omdat Bruno 11 februari terug zal vliegen naar Nederland en op 12 februari op Schiphol zal landen, besloten we dat het niet erg was om wat luxer te zitten :-). Ons verblijf beviel ons erg goed hahahaha. Eigenlijk was het weer zoals bij een gastfamilie. De eigenaren wonen namelijk ook in de villa en hebben ons super goed verzorgd met gezelligheid en heel lekker eten (denk aan biefstukken en gamba’s :-)). Pico Bonito is een fantastisch regenwoud vol met watervallen. We hebben heel veel vogels gespot, waaronder toekans. Een jongen die ook in de villa werkt heeft ons door het bos gegidst. Zoals een echte Hondurees betaamt, kletste hij ons de oren van ons hoofd. Zo zijn we achter leuke weetjes gekomen. Zo betekent pico bonito ‘mooie bek' (van een vogel). Echter hebben heel veel woorden in Midden-Amerika een dubbelzinnige betekenis. Zo is pico ook een woord voor de intieme delen van de man (zoals dat hier dan zeggen he). Dat geeft toch weer een hele andere kijk op zo’n park.

Vanuit Pico Bonito hebben we ook een tripje gemaakt naar de tropische Cayos Cochinos. Cayos Cochinos is een clubje kleine eilandjes, voor de kust van Honduras. Als je echt paradijs wilt… Dan moet je hierheen! Wit zand, super blauwe zee en wuivende palmen. We hebben gesnorkeld en 3 eilandjes bezocht. Een eind voor de kust van het laatste eilandje dat we bezochten, werden we vanaf de boot in zee gedropt om vanaf daar verder te snorkelen naar het eilandje. Onder water prachtige koraaltorens en boven water zie je het witte strand en de palmbomen steeds dichterbij komen. Zucht….wat kan ik er nog meer over zeggen;-). Super gave trip!

Maar goed na Cayos Cochinos wilden we natuurlijk nog maar een ding….MEER BOUNTY STRANDEN!!!! Om een lang verhaal kort te maken, hebben we daarom de ferry gepakt richting het eiland Roatan. Voordat de motoren van de ferry startten was het een drukte van belang op de boot. De stemming was zeker uitgelaten te noemen. Echter, nadat de boot in beweging kwam en de eerste hoge golven werden getrotseerd, sloeg de stemming om in gillen. De zee bleek nogal ruig te zijn. Na 15 minuten varen over de hoge golven, sloeg de stemming nog eens om naar totale stilte, minus het geritsel van plasticzakjes en ‘achteruiteet geluiden’. De verschrikkelijke boottocht duurde 75 minuten (ik heb ze geteld). Het schip in de Efteling, maar dan dus 75 minuten lang. Bij aankomst liep iedereen groen van de boot af. Maar….dan zit je wel in paradijs! Toch?! Was de zee, toen we hier drie jaar geleden waren, niet super blauw? Waar komt dat enorme cruiseschip opeens vandaan? En waarom regent het? 3 Jaar geledenwaren we ook op Roatan.We zaten toen in een hotel in the middle of nowhere in een paradijselijke omgeving. Dit keer wilden we de andere kant van het eiland verkennen. Dit bleek zo’n beetje de strip van Chersonisos te zijn. OK dat is misschien wat overdreven, maar het was helemaal volgebouwd met bars, restaurants en hotels. Toch hebben we ons zeker vermaakt, maar het betoverende effect van toen was ver te zoeken.

Inmiddels zijn we weer in Copan beland. Ik ben eindelijk aan het werk als vrijwilligster op een schooltje hier in de buurt en Bruno is zich mentaal aan het voorbereiden op zijn terugreis. De volgende blog zal waarschijnlijk zonder hem zijn. Ik ga hem heel erg missen, maar ben ook heel blij dat ik de kans heb om nog 2 maanden door te reizen. Daarbij staan er nog veel leuke dingen te wachten, maar daarover meer in de volgende blog.

Stay tuned ;-)

Liefs,

Bruno en Marjolein

Bijzonder El Salvador

El Salvador… El Salvador… Behalve zeer wisselende verhalen te hebben gehoord, wisten we eigenlijk niets van dit land af. Eigenlijk kende ik El Salvador alleen maar van Chris Zegers, die voor 3opreis naar dit land vertrok. In Copan had een medestudent ons aangeraden naar Suchitoto, een dorp in El Salvador te reizen. Volgens hem zou dit een prachtig koloniaal dorp zijn met (surprisesurprise) ook een leuke talenschool. Reden genoeg voor ons om dus de shuttlebus te pakken en dit onbekende land in te rijden!

Om in Suchitoto aan te komen moesten we 2 grensovergangen over en een tussenstop maken in de stad Santa Ana. Na een bus vol met hippies te hebben overleefd, kwamen we eindelijk in Santa Ana aan. De stad viel eigenlijk direct als een grauwe deken over ons heen. ’s Avonds geen kip op straat en overdag lijkt alles (behalve het centrale plein en de prachtige kathedraal) groezelig en bedompt. Na 2 nachtjes Santa Ana, konden we gelukkig de bus pakken richting Suchitoto. Om in Suchitoto aan te komen, moesten we een overstap maken in San Salvador. Een stad met hele slechte reputatie vanwege de gangs die er zitten. In San Salvador kwamen we aan in busstation 1 en moesten vervolgens de bus pakken vanaf busstation 2. Het leek ons een goed plan hiervoor de taxi te nemen. In taxi raakte we aan de praat met de chauffeur. Hij vertelde ons graag naar Suchitoto te rijden. Dit leek ons niet zo’n goed idee wegens de hoge kosten, waarop de taxichauffeur antwoordde: Goed, als jullie de bus willen nemen, mij best. Als het goed gaat heb je geluk. Zo niet, dan niet’. Gelukkig hadden we ‘geluk’ en kwamen we uiteindelijk met een omweg, wegens grote brand onderweg, veilig in Suchitoto aan.

Suchitoto viel meteen bij ons in de smaak. Prachtige straten met kinderkopjes, gekleurde kleine huisjes en gelegen aan een prachtig mooi meer. Gelukkig konden we ook bij de talenschool terecht om weer verder te studeren. Ons idee was om ook weer bij een gastfamilie te verblijven. Helaas bleek er geen plek te zijn, maar de directer van de school had nog wel een ander leuk goedkoop hostel in de aanbieding (dan moeten eigenlijk je alarmbellen al gaan rinkelen :-)). Op het eerste gezicht zag het er gewoon prima uit. Ik vroeg nog aan de eigenaresse of er ’s nachts kakkerlakken zouden zijn. Ze antwoordde dat die er niet zijn, alleen wat vleermuizen. Die zijn schattig dacht ik nog, daar kan ik best mee leven. Ware het niet dat deze monsters boven ons bed hingen en ’s nachts belachelijk veel piepgeluiden maken en heen en weer fladderen. ’s Morgens lag er ook overal vleermuizenpoep op - en naast het bed. Kwam bij dat het hostel niet heel schoon bleek te zijn en dit mijn (Bruno had natuurlijk nergens last van :-)) eetlust ’s morgens wel een beetje bedierf. Het bleek trouwens ook dat hier in Suchitoto soms een waterprobleem is en we dus veel dagen zonder water zitten. Douchen deden we dus naast de pila (een stenen bak waar mensen hun kleding in wassen/de afwas in doen etc.) door emmertjes water over ons heen te gieten. Wel heel verfrissend trouwens, echt niets mis mee.

Maar goed, na 2 nachtjes hielden we het toch maar voor gezien en zijn we naar een ander hostel verhuisd. Ietsjes duurder, maar met prachtig uitzicht op het meer. Dit hostel is eigenlijk ook meer een gastfamilie, aangezien we hier een soort van bij de mensen in huis wonen. De mensen zijn overigens super lief! Na een nachtje slapen bleken we trouwens wel te worden geplaagd door gekkopoep (gekko’s zijn soort salamanders) in ons bed, maarja dat is lang niet zo erg als luidruchtige vleermuizen. Ook blijkt hier alles niet heel schoon te zijn, ik denk dat de mensen het gewoon niet belangrijk vinden.

De school bleek een succes te zijn! Lieve leraressen en een fijne en relaxte sfeer. Tripjes hier in Suchitoto zijn trouwens wel een beetje vreemd. De politie gaat namelijk met je mee op pad. Zoals de agent tegen ons vertelde tijdens een tripje naar een waterval: ‘Onze missie is: voorkomen’. Goed verhaal ;-)! Mijn docente vertelde mij dat hier in Suchitoto alles wel heel veilig is. Dit komt omdat er zoveel politie op straat is. Maar goed, onze docenten hebben ons wel afgeraden wandelend naar het meer te gaan (de wandeling duurt niet meer dan een half uur), omdat een bus veel veiliger is… Ook zei mijn docente dat San Salvador inderdaad onveilig is en dat zij, als ze naar de hoofdstad moet met de bus, altijd een schietgebedje doet. Had die taxichauffeur dan toch gelijk?

Mijn docent vroeg me ook hoe het in Nederland is. Ik vind het toch altijd een beetje lastig om over ons leven in Nederland te vertellen. Wij hebben alles waarvan ze hier alleen maar kunnen dromen: wasmachines, een auto, geld om leuke dingen te doen en toch klagen we ons ongans. Hier hebben de mensen heel erg weinig. Er zijn hier echt heel veel stumperds. Zo is er een man met verstandelijke beperking die hier op straat leeft en slaapt. We komen hem iedere dag tegen en hij vraagt altijd om geld (wat hij natuurlijk krijgt!). Als de auto met speakers met keiharde muziek voorbij rijdt springt hij op om op de straat te dansen. Ik word daar heel verdrietig van.

Ook onze docenten hebben weinig geld. Een avondje pupusas (tortillas gevuld met bonen of kaas of groente) eten op het plein is voor haar eigenlijk te duur. Pupusas kosten 30 cent per stuk. Toch geeft ze aan gelukkig en gezegend te zijn. Ze heeft een fijne en gezonde familie (iedereen woont bij elkaar), ze hebben in ieder geval te eten iedere dag en zo af en toe werk. Het is een terugkerend thema deze reis. Tevreden zijn met helemaal niets. We kunnen er nog wat van leren (ook wij!).

La vida de los copanecos

Lieve iedereen,

We hopen dat iedereen een mooie kerst & oud en nieuw heeft gehad. Wij hebben de feestdagen in Honduras doorgebracht. Dit bleek een goede beslissing te zijn geweest! De 24e waren we uitgenodigd door gastfamilie 1 (we zijn vlak voor de kerst naar een andere gastfamilie –gastfamilie 2- verhuisd in verband met ruimtegebrek tijdens de kerst bij gastfamilie 1) om kippen, snoepjes, drinken en voetballen uit te delen aan de arme mensen in de bergdorpen. ‘Regala un Pollo en Navidad’ heet het project. Het komt er op neer dat de familie ieder jaar met kerst geld inzamelt om de mensen in de bergen een kerstdiner te kunnen geven. Met een auto volgeladen met spullen vertrokken we dus ’s middags naar de bergdorpjes. Bij aankomst stonden er al mensen te wachten. Na de eerste spullen te hebben uitgedeeld kwamen binnen een mum van tijd overal mensen uit alle hoeken en gaten. Iedereen wachtte netjes z’n beurt. Helaas hadden we niet genoeg geroosterde kippen om heel veel bergdorpen te kunnen bezoeken, maar wel een aantal dorpen blij kunnen maken!

’s Avonds hadden we feest bij gastfamilie 2. Met de gehele familie (ooms, tantes, oma etc.) werd er gegeten, gedronken, vuurwerk afgestoken en gedanst. Omdat de familie graag iets typisch Nederlands wilde zien, hebben we ook nog even Frans Bauer opgezet en de polonaise gedaan. De polonaise vonden ze vreemd, maar het deuntje van ‘Heb je even voor mij’ sloeg wel lekker aan. Hahahaha lekker fout! Om 12 uur ’s nachts is het gebruikelijk om iedereen een feliz navidad te wensen en vervolgens heel veel vuurwerk af te steken. Daarna wordt er gezamenlijk gegeten (onder andere tamales: mais met bonen of kip gekookt in bananenblad). De 25e is in Honduras een dag van uitslapen en chillen. ’s Avonds hebben we in de school gegeten en cadeautjes uitgewisseld. Al met al een super geslaagde kerst!

Ook met oud en nieuw hebben we ons vermaakt. Via via hoorden we dat er in een hotel in de buurt een galafeest zou worden gehouden. Omdat het nogal een bekend feest in Honduras schijnt te zijn, besloten we kaartjes te reserveren. Bij een gala hoort natuurlijk ook galakleding. Hier in Midden-Amerika weten ze van uitpakken wat betreft het uiterlijk (ook al heb je bij wijze van geen cent te makken, je moet er altijd goed uitzien), dus ik dacht laat ik dan ook meteen maar een galajurk aanschaffen. Verder mocht ik schoenen lenen van Kathy, de directrice van onze school. Sarah had nog een zwart vestje dat ik mee mocht nemen naar het feest en Ana heeft voor aanvang mijn haar in de krul gezet. Bruun had ook een nieuw overhemd aangeschaft bij onze favo winkel in Copan (die tevens aan witwaspraktijken schijnt te doen. Een keer nadat ik de winkel uitliep stonden er politiemannen met dikke geweren voor de deur).

Het feest zelf was geslaagd. Leuke salsamuziek en lekker eten en drinken. Echter bleek wel zo’n beetje de jetset van Honduras aanwezig te zijn. Niet echt toegankelijk publiek, dus ’s nachts nog maar even het park in te gaan om onze docenten op te zoeken.

Na 3 weken Copan leek het ons een goed idee om weer verder te gaan. Hoewel we het liefst hadden gebleven, is het soms ook goed om verder te kijken. Kortom, uiteindelijk zijn we in Suchitoto, El Salvador aangekomen….en wat we daar gaan doen dat horen jullie de volgende keer

p.s. stand van zaken na Copan v.w.b. kleding: Gekocht/gekregen in Copan:

-tas (gekregen voor verjaardag)-galajurk (zelf gekocht)
-rokje (zelf gekocht)
-truitje lange mouw 2x (zelf gekocht/gekregen als afscheidscadeau)
-truitje zonder mouw (gekregen zomaar)
-t-shirt (gekregen voor de kerst)
-blouses Bruun 2x (zelf gekocht/gekregen als afscheidscadeau)
-shawl (gekregen voor verjaardag)
-gympen (gekregen voor verjaardag)
-ballerina’s (zelf gekocht)
-hanger ketting (gekregen als afscheidscadeau)
-lipgloss (zelf gekocht)
-Diadeems/clipjes/elastieken voor haar (gekregen zomaar/zelf gekocht)

=overvolle backpack!!! (hebben overigens ook weer kleding weggegeven:-))

Hele fijne kerstdagen en een gelukkig 2015!

Kerst staat voor de deur. Dat betekent tijd voor bezinning. Zo ook voor ons…Nou ja voor mij dan, Bruun heeft dat natuurlijk helemaal niet nodig. Omdat mijn vrijwilligerswerk uiteindelijk niet door ging, vanwege het feit dat het project toch geen hulp nodig meer nodig bleek te hebben en omdat de rest van Copan zo’n beetje plat ligt vanwege een enorme kerstvakantie, heb ik mij wat kunnen verdiepen in het kerkelijke leven van Copan. Dit kwam doordat Ana, mijn lerares die mij 30 uur per week Spaanse les geeft, mij uitnodigde haar te helpen met de voorbereidingen voor de laatste donderdagavondmis van het jaar, die tevens diende als vrijgezellenfeestje. Omdat de kerk een hele grote rol speelt in Copan en omdat ik graag iets om handen wilde hebben, ben ik meteen op haar aanbod ingegaan. En zo kwam het dat ik op mijn vrije donderdagmiddag een Protestantse kerk in Copan stond te vegen en decoreren. Deze kerk is overigens niet meer dan een grote aula met plastic stoeltjes een enorm podium. Ik moet zeggen dat het resultaat zeer geslaagd was! Overal mooie roze ballonnen en slingers met tijgerprint, dat leek Ana en mij wel fashion (ja echt dat woord gebruiken ze hier ook). Na de klus moest Ana nog even de sleutel inleveren bij de pastor en zijn vrouw. Uiteraard moest ik mijn gezicht ook even laten zien. Toen ik naar binnen liep trof ik de pastor in z’n hemd aan tafel. Nadat zijn vrouw ons had bedankt voor al het werk kregen we nog de zegeningen (dat God maar altijd bij je mag zijn, zeggen ze hier) en een stuk fruit mee. Lief! Overigens is ‘weggaan’ hier over het algemeen niet iets wat je even doet. Zo werkt er een super schattige schoonmaakster in onze school die er ruim de tijd voor neemt om je van alles toe te wensen als je weggaat:

-Dat god maar bij jullie mag zijn
-Dat alles maar goed met jullie mag gaan
-Dat jullie een mooie avond zullen hebben
-Dat jullie lekker zullen avondeten
-Tot morgen
-In geval van weekend: een fijn weekend en tot maandag
-Dat jullie maar lekker mogen uitrusten
-Etc.

Dan kan het toch niet meer stuk? Maar goed, terug naar de kerk, want ik was ’s avonds ook nog uitgenodigd voor de mis. Bij aankomst stond mijn lerares al op mij te wachten. ‘ Marjolein, zou je het misschien leuk vinden om mij te helpen met voorlezen?’ ‘Uhm…ja dat is wel goed denk ik’. ‘ Wat leuk, hier is je tekst. Ik geef wel een teken als we naar voren kunnen komen’. Oh god, heb ik dat weer… En zo kwam het dat ik op mijn donderdagavond, vrijwillig, voor 40 vrouwen, in mijn beste Spaans, 3 alinea’s stond voor te lezen. Gelukkig ontving ik wel een applaus na afloop hahaha. Na het formele gedeelte van de mis, die overigens echt heel mooi was, was er tijd voor cadeaus voor de vrijgezel en veel eten en drinken. In Latijns Amerika is er geen feestje zonder veeeel eten. Aan het einde van het feestje kwamen er vrouwen naar me toe om me te omhelzen en te vertellen dat ik altijd welkom ben. Wat een leuke ervaring!

En Bruno? Die houdt zich in de tussentijd bezig met het aanpassen van de website van de school, tekenen, wat chillen (hij integreert goed hier ;-)) en de Spaanse lessen natuurlijk!Wij gaan dus relaxed de kerst in, die zal bestaat uit eten, familiebezoekjes met onze gastfamilie en spellen op school. Daarnaast gaan we morgen kippen uitdelen (geroosterd) aan de mensen in de bergdorpjes, zodat ook zij op kerstavond lekker eten hebben. Een initiatief van onze voorgaande gastfamilie (we zitten inmiddels bij een andere familie i.v.m. ruimtegebrek tijdens de kerst).

Via deze weg willen wij julliel ook een relaxte, fijne en gezellige kerst toewensen en….alle goeds voor 2015! Dat het maar een mooi jaar mag worden!

Liefs,

Bruno en Marjolein

No flipflops? No problem. No shirt? No problem. No money? Biiiiiig problem!

Oeps…inmiddels zijn we alweer drie landen verder en hebben al eventjes geen blog meer geplaatst. Tijd voor een update :-). Trouwens weer super leuk om al jullie reacties te ontvangen!!

Na Capulalpam de Mendez (waar we zijn geëindigd in onze vorige blog) hebben we best wat kilometers gemaakt in Mexico. We zijn steeds dichterbij het toeristischere gedeelte van Mexico gekomen en om eerlijk te zijn was dat voor ons wel een stukje minder dan het voorgaande. Maar we hebben daar wel de mooie trekpleisters kunnen zien zoals het wereldwonder Chitchen Itza, de hagelwitte stranden inclusief Maya ruïnes van Tulum, de cenotes (waterbevattende grotten waarin je kunt snorkelen en duiken) en het meer met de 7 kleuren in Bacalar. Foto’s volgen snel! Wat we echt nog heel leuk vonden in Mexico was San Cristobal de las Casas. We hebben daar het bergdorpje ‘San Juan Chemula’ bezocht. Behalve dat de mensen daar in prachtige kledendracht lopen, heeft dit dorp ook een hele belangrijke plek namelijk: de kerk. Aan de buitenkant van de kerk denk je ‘leuk pittoresk kerkje’, maar als je binnenkomt ben je in een ander wereld. Honderden flikkerende kaarsjes, wierook en knielende mensen op tapijten van dennennaalden. In de kerk worden verschillende rituelen uitgevoerd. Zo komen de mensen bijvoorbeeld naar de kerk als ze ziek zijn. Medicijnmannen/-vrouwen voeren dan bepaalde rituelen uit om de mensen beter te maken, zoals het offeren van kippen (we hebben de geluiden gehoord maar het gelukkig niet gezien) het drinken van alcohol etcetera.

Na alle, voor ons belangrijke, trekpleisters te hebben meegepakt in Mexico, zijn we naar het uiterste puntje gereisd om vanaf daar met de boot naar Belize te gaan. Caye Caulker, een tropisch eiland voor de kust van Belize, stond namelijk op het programma. Tijdens de bootreis werd er al lekker reggae muziek gedraaid om goed in het sfeertje te komen. De aankomst op het eiland was verrassend: overal mensen met rastahaar en borden met ‘No flipflops? No problem. No shirt? No problem. No money? Biiiiiig problem!’. Hahaha, nou dat dekt wel zo’n beetje de lading op Caye Caulker. Een tropisch eiland waar je de hele dag op je blote voeten kunt lopen, want alles is toch van zand. Een babyblauwe zee en wuivende palmen. Niemand maak zich druk ‘Take a beer!’. We hebben er heerlijk vis van de barbecue op de hoek gegeten, melk uit een kokosnoot gedronken (ja mensen ik heb buiten melk gedronken…) en genoten van het tropische weer. Verder hebben we ook nog een ‘scenic flight’ over de Blue Hole, het plaatje dat je vaak ziet als je Belize opzoekt, gemaakt. De Blue Hole is een grote sinkhole in de zee. Als je op Caye Caulker bent dan kun je er eigenlijk niet omheen om hierheen te gaan. We hebben in een propellervliegtuig, gemaakt van snijkoek, inclusief een mij iets te nonchalante piloot, een mooie vlucht gemaakt over de atollen en de Blue Hole dus. Super super mooi (doodsangsten dat wel) en de centjes meer dan waard. Verder hebben we nog op verschillende plekken gesnorkeld en heel veel groot leven gezien. Mooie schildpadden, pijlstaartroggen en veeel haaien. Als de kapitein van tevoren zegt dat je moet oppassen dat je niet op de haaien springt…dan weet je genoeg ;-). Op een plek zaten wel 7 flinke verpleegsterhaaien. Na Caye Culker zijn we naar het vaste land van Belize gereisd. Ook hier waren we zeer blij verrast: wat is Belize mooi groen en ook zo lekker compact na enorm Mexico. We zijn als eerste naar Bermudian Landing gereden. In Bermudian Landing (en omringende dorpen) werken landeigenaren samen met de Community Baboon Sanctuary. In het kort komt het erop neer dat de landeigenaren voldoende bomen op hun land laten staan om de brulapen voldoende leefgebied te geven. Dit betekent dat het gebied vol zit met o.a. brulapen. We sliepen in Bermudian Landing in een cabana in het bos en hebben heel veel brulapen zien slingeren. Kijk, zo hoort het. Na Bermudian Landing hebben we nog 2 plaatsen bezocht in Belize waar we hebben genoten van de natuur en de dieren. Zoveel dieren en vogels kunnen spotten! Reizen met de bus in Belize is trouwens een avontuur op zich. Ze hebben er alleen maar chickenbussen (oude Amerikaanse schoolbussen) die volgeprakt worden en waarin keiharde reggaemuziek gedraaid wordt.

Vanuit Belize hebben we de bus naar Guatemala gepakt. Ons idee was om een tijdje in Guatemala te blijven, maar de dingen zijn toch weer anders gelopen dan verwacht. Omdat we in de buurt waren van Tikal, een Maya ruïne in de jungle, hebben we als eerste Tikal bezocht. Het stond, om heel eerlijk te zijn, niet super hoog op ons lijstje, maar Tikal is een van onze favoriete ruïnes geworden (en we hebben er inmiddels volgens mij wel iets te veel gezien ;-)). We waren om 5 uur ’s ochtends opgestaan om de grote groepen toeristen voor te zijn en liepen dus rond een uurtje of 6 door de jungle opzoek naar de ruïnes. Omdat het nog vroeg in de ochtend was, waren er nog veel vogels en dieren actief. Super veel troepen met apen en prachtige vogels kunnen zien. Bij aankomst op La Gran Plaza (een plein tussen twee wat grotere ruïnes in) bleek er op de vroege ochtend ook nog een Maya ritueel gaande te zijn. Er werd muziek gemaakt, er liepen mensen met bloemen en kaarsen en er waren mensen aan het knielen voor de ruïnes. Bijzonder! Daarna hebben we op de top van de grootste Maya ruïne van Tikal met z'n tweeen kunnen genieten van het uitzicht en de geluiden van de dieren (en in de verte van het Maya ritueel). Was echt heel erg gaaf!

Na Tikal wisten we even niet meer welke kant we op wilden….Tot we op het idee kwamen om misschien meteen maar door te reizen naar Copan in Honduras. Hier zijn we 2,5 jaar eerder ook geweest om Spaans te leren. Kortom, we zijn via Antigua doorgereisd naar Honduras…en daar zijn we nu :-). We zitten bij dezelfde gastfamilie als toen en hebben onze eerste lessen Spaans weer gehad. Ik ga binnenkort hier starten op een project met kinderen. De bedoeling is om hier eventjes te blijven. Na 3 maanden alleen maar onderweg te zijn geweest (uitzondering 10 dagen in Oaxaca), is het wel fijn om nu even wat langer op een plek te blijven. Het is heel fijn om weer terug te zijn hier!

Liefs uit een regenachtig Copan!