Werk aan de winkel!

Lieve iedereen,

Momenteel zijn we alweer zo'n 2,5 week aan het werk voor Stichting Luz Alba, een weeshuis in Arequipa, Peru. Om eerlijk te zijn moesten we in het begin wel weer even wennen. Na alle monkey business, de hitte en vooral de 'tranquillo-mentaliteit' in Jambeli, kwamen we na ongeveer 28 uur in de bus te hebben gezeten aan in heksenketel Lima. Toch viel Lima niet heel erg tegen. Je hebt er enorme markten met allerlei handgemaakte spullen en lekkere restaurantjes. Na 2 dagen Lima hebben we opnieuw de bus gepakt richting Arequipa (ongeveer 15 uur) in het zuiden van Peru. Onderweg leek het wel alsof we in de woestijn waren beland, zand, zand en nog meer zand. Dichterbij Arequipa werd het steeds meer wildwest-achtig en in de verte rezen de vulkanen met besneeuwde toppen op.

In Arequipa werden we verwelkomd door onze nieuwe gastmoeder. Ze liet ons het appartement zien en we konden meteen aanschuiven voor de lunch. Onze gastfamilie is wederom aardig en we worden weer goed in de watten gelegd met veel lekker eten! Daarnaast vindt onze gastmoeder het ook gezellig om ons af en toe mee op pad te nemen. Zo zijn we met de gehele familie (ooms en tantes) uiteten geweest, hebben we met de auto de stad wat meer verkend en hebben we afgelopen weekend cuy (cavia!) geprobeerd. Een specialiteit hier in Peru (ook in Ecuador). We moeten zeggen dat het best wel lekker was..maar ik zal het denk ik niet nog een keer eten.

Het weeshuis was dus in het begin best wel even wennen. Er zijn ong. 6 baby's (tot 1 jaar oud), een tweeling van ong. 5 maanden oud, 5 peuters en 's middags nog een aantal oudere kinderen. Je bent eigenlijk continu bezig met luiers verschonen (soms stoffen luiers), troosten, de kinderen bezig houden, ogen in je achterhoofd hebben, vegen, mobben, opruimen, wassen (een deel met de hand), eten klaarmaken etc. Er werken 2 Peruaanse vrouwen echt direct met de kinderen. Zij werken 24/7 , vrijwillig. Het zijn pittige vrouwen (soms is dat irritant), maar ze zijn echt volledig toegewijd aan de kinderen en dat is bijzonder. Alle kinderen wonen in principe tijdelijk in het weeshuis, tot ze weer terug naar huis kunnen, of naar familie of geadopteerd kunnen worden (binnenkort zal een van de baby's worden geadopteerd door een Peruaanse familie). Casa Hogar Luz Alba is echt een super goed initiatief en de hulp van de vrijwilligers is echt heel hard nodig, omdat er zoveel werk te doen is. De kinderen zijn stuk voor stuk schatjes. Bruun heeft zijn hard verloren aan de tweeling, Mariana en Maria Pia. Het zijn echt super vrolijke baby'tjes!

We werken 5 dagen per week in het weeshuis en zijn 2 dagen vrij. Vorige week hebben we tijdens ons vrije weekend de een na diepste canyon ter wereld bezocht. Om er te komen, moesten we ongeveer 5 uur in de bus zitten. Maar het was een mooie rit, door prachtige uitgestrekte gebieden vol met lama's, alpaca's en vicuna's. Onderweg veel mensen in traditionele kleding gezien, die echt prachtige, kleurrijke spullen verkopen. De canyon zelf was bijzonder. Het is volgebouwd met terrassen van de boeren die daar gewassen op verbouwen. Verder hebben we nog een aantal bergdorpen bezocht (wederom weer al die mooie mensen in klederdracht gezien) en zijn we gestopt op een punt waar de canyon op z'n diepst is en waar je condors vlak langs je heen kunt zien vliegen. Dat was echt gaaf! De condors hebben hun nesten in de canyon en vliegen heen en weer om eten te verzamelen. Die beesten zijn echt groot!

We zullen nog ongeveer 3,5 week voor het weeshuis werken. Daarna willen we heel graag nog de Machu Picchu zien en richting Puna gaan. Daarna staat Bolivia op het programma. Maar daarover meer in de volgende blog!

Liefs,

Bruno en Marjolein

Galapagos

Mi casa es tu casa

Lieve iedereen,

Door gebrek aan (goed) internet hebben we de blog over onze laatste dagen in Cuenca en Jambeli nog niet kunnen plaatsen. Bij deze alsnog de blog...De blog over onze trip naar de Galapagos Eilanden volgt later :-). Oh...en voor wie nog niet op de hoogte is, op 19 december zullen we (vanuit Bolivia) weer terugkeren naar Nederland!

Het lijkt soms wel of het niet ophoudt. Na meer dan 11 maanden onderweg te zijn, beleven we nog steeds de mooiste dingen. Zo kunnen ook onze weekjes in Cuenca worden toegevoegd aan ons lijstje met hoogtepunten. De familie bij wie we in huis woonden, heeft ons het gevoel gegeven dat we er een Ecuadoriaanse familie bij hebben. Deze familie heeft er werkelijk alles aan gedaan om ons het gevoel te geven dat we meer dan welkom waren. Onze gastvader Servio vond het bijvoorbeeld geweldig om Bruno mee op pad te nemen naar vrienden en om samen voetbal te kijken (waarbij de mannen bijna een fles rum hadden leeggedronken...Bruun volgende dag een dikke kater en onze gastmoeder in de weer met allerlei middeltjes om Bruno weer een beetje op te lappen...). Ook hebben ze ons veel van Cuenca en de omliggende traditionlele dorpen laten zien.Niet alleen onze gastouders maar ook hun kinderen hebben ons volledig in het gezin opgenomen. Zo waren we aanwezig bij Maria Emilia's (kleindochter) eerste schooldag, de verjaardag van Pamela (schoondochter) en hielpen we mee met de laatste voorbereidingen van een event van Yessica (dochter en evenementenplanner). Maar goed, nu is het hier ook echt een traditie dat echt alles samen moet worden gedaan. Laatst moest Wilow (schoonzoon) met z'n auto naar een reparateur...Dan moet de hele familie mee. Stel dat je in Ecuador een nieuwe auto gaat kopen, dan moet je er zeker van zijn dat je familie, je vrienden, de buren en ik weet niet wie nog meer het ook een goedeauto vindt. Zo niet, dan gaat de koop niet door. Maar goed, zoveel gastvrijheid...Deze familie zullen in ieder geval nooit meer vergeten!

Niet alleen de familie, ook het weeshuisproject was super. Opvallend was dat de meisjes in no time aan me gewend waren. Ik heb het grootste gedeelte van mijn tijd geknuffeld en uren lang voorgelezen. Wat een verschil met de kids in de sloppenwijk van Colombia! De kinderen in Cuenca in het weeshuiszijn zo welgemanierd, zijn enorm begaan met elkaar en kunnen spullen delen. Het 'lastige' van een lange tijd reizen is iedere keer weer ergens van voor af aan beginnen. Een eerste werkdag, een eerste keer iemand ontmoeten. En dan...na verloop van tijd ga je weer weg en laat je alles wat je in een korte tijd hebt opgebouwd weer achter. Zo ook in Cuenca. 2 Weken is niets, maar toch was het weer lastig om weg te gaan.

En nu...nu zijn we na een prachtige trip door de bergen met de bus (soms met afschuwelijke afgronden en niet meer dan een vangrailtje tussen de bus en de afgrond in)in Jambeli aangekomen. Yep, hier waren we 3 jaar geleden ook. Omdat we toch in de buurt waren, wilden we eigenlijk even een dagje langs om te zien hoe het met de dieren gaat. Dit dagje is alles bij elkaar 2 weken geworden. 3 Jaar geleden heb ik (Bruno was toen alweer naar huis) een paar weken voor een pasgeboren slingeraapje, Charlie, gezorgd. Zijn moeder had hem verstoten en hij lag toentertijd in de couveuse. Inmiddels is Charlie een mooie grote aap geworden en zit met een andere aap op een eiland in het project. Het mooie was dat ik het eilandop mocht en...Charlie kwam meteen naar me toe! Hij herkende me nog! En jaloers dat hij is op Bruno! Als Bruun al richting het eiland komt zitten ze allebei in de boom naar hem te gillen. Naast spelen met de aapjes bestaat het grootste gedeelte van de dagen uit eten klaarmaken voor de papegaaien, kooien schoonmaken, bomen planten etcetera. Daarnaast hebben we tochbesloten om naar de Galapagos Eilanden te gaan. Maar daarover meer in onze volgende blog!

Groetjes,

Bruno en Marjolein

Sing hallelujaaaaah!

Lieve iedereen,

Eigenlijk wilde ik nog een laatste blog over Colombia schrijven. Er valt nog zoveel te vertellen over de Colombianen, de gastvrijheid, de salsa, de fantastische natuur (we hebben nog paradijselijke watervallen, maanlandschappen, vreemde planten en prachtige uitzichten gezien. Foto´s volgen snel!) en nog veel meer. Maar goed, inmiddels zitten we alweer een week in Ecuador en hebben hier ook alweer heel wat over te vertellen. Maar voor wat betreft Colombia; voor ons persoonlijk het meest fascinerende land dat we tot nu toe bezocht hebben!

En nu dus Ecuador. Alles is tot nu toe totaal anders gelopen dan gepland. Allereerst zijn we langer blijven plakken in Colombia dan van tevoren bedacht, omdat er toch nog een paar dingen waren die we heel graag wilden zien. Helaas bleek dat we ons visum niet helemaal goed hadden bekeken....Het bleek verlopen te zijn...Na gedoe op de luchthaven en bijna een boete, zijn we toch nog veilig aangekomen in Ecuador

In Ecuador was het plan om voor een apenopvang te gaan werken. Na een nachtje in Banos (waar de nabij gelegen vulkaan actief bleek te zijn...We zagen vanuit de bus al dikke rookwolken uit de vulkaan komen), zijn we naar Puyo, een stadje in de Amazone, gereisd. Eenmaal aangekomen op het project bleek het allemaal enorm tegen te vallen. Het vrijwilligershuis bleek een grote bende te zijn, de vrijwilligers super jong (hoeft op zich natuurlijk geen probleem te zijn, maar het voelde meteen al niet goed) en de vrijwilligers zelf waren ook niet al te positief over het project. Kortom na twee uurtjes zei Bruun 'Zeg is die tapasbar in Banos vanavond eigenlijk ook open?' Kortom, na de apen van onze bagage te hebben afgeplukt (die waren wel super super lief) zijn we met gierende banden teruggereden naar Banos. Die avond heerlijk tapas gegeten en wijn gedronken

En daarom zijn we nu dus in Cuenca bij gastfamilie Roscoso. Een lieve familie waarbij we twee weken 'wonen'. Het is zo´n beetje tussen een hotel en een gastfamilie in. We kunnen doen en laten wat we willen, maar eten gezamenlijk en kunnen daarom weer lekker ons Spaans oefenen. Ze nemen ons veel mee op pad. Gister hebben we met de hele familie bij de kinderen van onze gastfamilie gegeten. De rum en aguardiente kwamen al snel op tafel..En het werd gezellig! Bruno wilde alles wel proeven en begon zelfs grappen te maken in het Spaans. Onze gastmoeder kwam niet meer bij. Bruun heeft punten gescoord hahaha!

Sinds gister ben ik begonnen in een klooster waar weesmeisjes tussen de 7 en 18 jaar worden opgevangen en worden klaargestoomd voorde 'echte' wereld. Ik ga ze helpen met Engels, huiswerk en andere activiteiten. En ja..het is een echt traditioneelklooster inclusief nonnen met habijt. Een prachtig initiatief van de zusters! Vanmorgen heb ik de meiden geholpen met het wassen van hun kleding op de hand (dit doen ze elke ochtend!) en hebben we oefeningen gedaan met lezen, kruiswoordraadsels etc. Oudbollig is het hier zeer zeker niet. Er werd reggeaton muziek opgezet en de meisjes lieten zien dat ze alle dansjes uit de videoclips kennen. Deze week zijn ze nog vrij en volgende week gaan ze weer naar school. Dan zal ik meer gaan helpen met hun huiswerk etc.

Bruun is in de tussentijd lekker bezig met eigen hobby´s zoals tekenen. Hij heeft hier bij onze gastfamilie zelfs een eigen kantoor hihihi. We zijn van plan om ongeveer twee weken hier in Cuenca te blijven. Maar...plannen blijkt niet altijd ons sterkste punt te zijn, dus alles kan veranderen. Tot die tijd zijn we in ieder geval weer even lekker onder de pannen!

Liefs,

Bruno en Lein

Off the gringo trail

Lieve iedereen,

Het is alweer een tijdje geleden dat we iets op onze blog hebben geschreven. Tijd dus weer voor een nieuw verhaal vanuit Colombia.

Het voelt alweer als een eeuwigheid geleden dat we uit Santa Marta zijn vertrokken. Wat een super tijd hebben we daar gehad. De laatste weken bestonden vooral uit vrijwilligerswerk, feestjes en een trip naar 'La Ciudad Perdida', de verloren stad. Deze verloren stad ligt in de Sierra Nevada en de tocht erheen duurt zo'n 4 a 5 dagen. La Ciudad Perdida is rond 800 na Christus opgericht door de Tayrona indianen en diende in die tijd als een politiek en economisch centrum.

De tocht naar de stad was 'pittig'. Berg op, berg af, door de stromende regen. We sliepen in campamientos die op de route lagen in onder andere hangmatten. Kortom weinig slaap en veeeel lopen. Maar, toen we dan eindelijk bij de stad aankwamen was het het weer helemaal waard...Na een eeuwenoude trap te hebben beklommen van zo'n 1200 treden (levensgevaarlijk, spekglad door de regen!) zagen we de stad liggen, of tenminste de terrassen waarop de hutten van de Tayrona's waren gebouwd. Momenteel worden in La Ciudad Perdida nog steeds ceremonies gehouden door de Tayrona's die nu nog steeds in de Sierra Nevada leven. De plek wordt nog steeds als heilig beschouwd en als je er bent dan begrijp je wel waarom..Het is echt magisch.

De Tayrona's die nu nog in de Sierra Nevada leven, wonen nog steeds in hutten en leven traditioneel. De Tayrona mannen kauwen bijvoorbeeld de hele dag op cocabladeren, worden high en hebben een 'werktuig' waar ze high en wel hun leven op beschrijven met behulp van de uitgekauwde cocabladeren (het klinkt vaag en dat is het ook ;-)). En de vrouwen?! Die mogen koken, voor de kinderen/dieren zorgen..Grrrr! Hoe dan ook La Ciudad Perdida was een fantastische trip. We zullen snel foto's plaatsen. Wat overigens wel bizar was, waren alle militairen die we onderweg tegenkwamen. Op iedere hoek van het bos zaten er wel een aantal met flinke mitrailleurs. Het gebied is sinds 2005 weer veilig en geopend voor toeristen. Het leger zorgt ervoor dat het veilig blijft, maar het is wel een beetje 'spooky' zo in de jungle.

Na van iedereen afscheid te hebben genomen in Santa Marta zijn we naar Bogota gevlogen. In deze mega grote hoofdstad hebben we nog wat rondgekeken in het koloniale gedeelte, heerlijk gegeten en hebben we vervolgens de bus gepakt naar Sogamoso. En...daar zijn we dan :-). Grappig dat je in 1 land in een zo totaal andere omgeving kunt zijn. Het is voornamelijk koud, off the gringo trail (gringo wordt gebruikt voor mensen die uit Amerika komen..Maar eigenlijk wordt iedereen die blank is gringo genoemd) en bergachtig.

We zitten voor een maand in een boerderij/hostel waar we werken in ruil voor gratis overnachtingen en een ontbijt. Bruno is (weer :-)) bezig met het maken van een website en ik werk in de tuin, de keuken, de huishouding en geef de dieren hier te eten. Op zich is het hier best prima. Hoewel er af en toe wel wat irritaties ontstaan met de vrouw van wie de boerderij is. Omdat zij ook gewoon in de boerderij woont, heb je soms meer het idee dat je echt bij iemand in huis zit. Ze heeft echt haar eigen regels bijv. er zijn in de keuken verschillende snijplanken die voor verschillende dingen worden gebruikt. Op het snijplankje voor het fruit mag absoluut geen groente worden gesneden (waarom??!!). Allemaal van dat soort onbelangrijke dingen! Laatst werd me gevraagd of ik wilde helpen met het opmaken van de bedden. Na twee bedden te hebben gedaan was ik er HELEMAAL klaar mee. 10 verschillende dekens/lakens die exact op een bepaalde manier op het bed moeten worden neergelegd. Nou daar begin ik dus echt niet aan. Laat mij de de douches maar schoonmaken of de planten watergeven. daar kan niet zoveel mee misgaan.

Maar goed, dat wil niet zeggen dat het hier niet leuk is. Er zijn super lieve honden (en 5 puppy's!). De meisjes die hier 's morgens werken zijn super lief en ons Spaans gaat stukken vooruit. Verder ontmoeten we leuke mensen. Zo waren we van de week in een wijngaard uitgenodigd voor een lunch (heerlijk gegeten, lekkere wijntjes!). TIjdens de lunch hadden we een Colombiaanse vrouw ontmoet aan wie we vertelden dat we Nobsa, een dorp in de buurt, wilden bezoeken. Ze vertelde dat ze ons wel wilde rondleiden daar. De volgende dag kwam ze ons ophalen en zijn de hele middag onder de pannen geweest. Ze bleek het hele dorp te kennen en voor we het wisten zaten we zelfs met de burgemeester koffie te drinken. Hilarisch :-)! Mensen zijn over het algemeen erg gastvrij hier.

We zijn van plan om nog 1 week hier in Sogamoso te blijven en dan nog een tripje te maken voor ong. 5 dagen. Colombia is zo mooi en er zijn nog zoveel mooie dingen te zien hier. Daarna willen we richting Ecuador gaan. We hebben een apenproject gevonden waar we absouluut willen werken. We zijn al eens eerder in Ecuador geweest, maar het iszeker geen straf om weer terug te gaan. Maargoed..Meer over Ecuador in onze volgende blog :-).

Chau!!!

Colombia

Na onze fantastische trip door Nicaragua met Carina en Rene, zijn Bruun en ik nog een week in Managua gebleven om te bekijken wat onze nieuwe bestemming zou worden. Dat we weer vrijwilligerswerk wilden gaan doen, stond vast. Rondreizen is super, maar het is ook weer lekker om iedere dag een doel te hebben. Daarnaast is het fijn om een langere tijd op een plek te blijven, dan leer je de mensen en de cultuur een stuk beter kennen. Omdat we ondertussen al heel veel positieve verhalen over Colombia hadden gehoord, zijn we na een week in de betonnen jungle van Managua te hebben gezeten, uiteindelijk naar Santa Marta, een kustplaats in Colombia, afgereisd. Ik moet zeggen dat ik het wel een beetje spannend vond. Hoewel we veel op internet hadden opgezocht over de veiligheid, denk je bij Colombia toch snel aan de FARC, politieke onrust en drugs. Maar eenmaal aangekomen in Santa Marta was de spanning direct weg. Het was zaterdagavond, buiten waren de mensen aan het salsadansen, we zagen lekkere restaurantjes en vonden een perfect hostel. De stad van Santa Marta is gedeeltelijk best mooi, met koloniale gebouwen, een markt en veeeeel winkels. Toch zie je al snel dat het ook armoedig is.

Op internet hadden we van tevoren al een project in Santa Marta gevonden: Mariposas Amarillas. Mariposas Amarillas is een organisatie die zich inzet voor kinderen in 2 sloppenwijken, net buiten Santa Marta. Omdat we wisten dat er iedere maandag een meeting is voor de vrijwilligers van dit project, besloten we om ook naar de meeting te gaan en te kijken of er hulp nodig zou zijn. Na een gesprek met Oscar, een Colombiaan die het project runt, bleek al snel dat we op de naschoolse opvang zouden kunnen helpen in de wijk Oasis. De kinderen in deze wijk krijgen maar een paar uur les per dag op school en lopen daarom achter met lezen, schrijven, rekenen etc. Daarnaast bestaan er in deze wijk problemen rondom familie geweld, drugs, tienermoeders, armoede etc. Kortom de kinderen leven nou niet echt in een ideale leefomgeving. Voordat mensen zich zorgen gaan maken, voor ons is het OK om de wijk in te gaan. Oscar is altijd bij ons, het aanspreekpunt van de wijk is altijd in de buurt en de meeste mensen in de wijk zijn blij met onze komst.

Omdat Bruun liever niet in de klas staat, maar liever op 'de achtergrond' werkt, is hij aan de slag gegaan bij Colombia Sin Fronteras. Deze organisatie zet zich, net als Mariposas Amarillas, in voor kinderen in de sloppenwijken. Bruun is bezig om voor deze organisatie een nieuwe website te maken en is zo'n beetje fulltime bezig. Ik ga meestal rond 13.00 uur richting Oasis (samen met de andere vrijwilligers). Als we aankomen in de wijk staan de kinderen meestal al te wachten voor de school. De meesten komen naar je toe rennen om je te begroeten met een kus op je wang (dat is hier eigenlijk gebruikelijk wanneer je iemand ziet die je kent). De kinderen zijn tussen de vier en dertien jaar oud en hyperactief :-). De groep wordt altijd in tweeen gedeeld. Ik sta altijd bij de jongere kinderen. We bereiden iedere dag 'de les'voor, door bijv. werkbladen op te zoeken, activiteiten te bedenken etc. Het is soms echt gissen wat de kinderen al weten en wat niet, ook omdat er een enorm leeftijds- en niveauverschil is tussen de kids. Maar goed we proberen zo goed als het kan, in ons beste Spaans (ahum), de kinderen wat bij te leren. Het is niet altijd gemakkelijk. Vorige week was er een vrijwilliger die muziekles wilde geven. Dit liep uit op een lichtelijke ravage. De vrijwilliger had muziekinstrumenten gemaakt van lege plastic flessen gevuld met bonen en rijst. Toen de kinderen erachter kwamen dat het wel leuk was om hiermee te gooien liep het nogal uit de hand. De kinderen zijn echt heel pittig en luisteren 'soms' ronduit slecht, omdat ze negen van de tien keer thuis geen manieren hebben meegekregen. Hoe vaak ik op een middag wel niet 'escucha me' (luister naar me!) roep. Maar goed ondanks dit alles heb ik er wel echt plezier in om elke middag heen te gaan en denk ik dat de opvang ook echt nodig is.

In de weekenden zijn we altijd vrij. Tot nu toe zijn we met een groep mensen naar Minca geweest, een stadje in de bergen hier niet ver vandaan. We hebben daar mooi gewandeld en lekker genoten van koelere temperatuur (30 ipv 40 graden). Verder zijn we afgelopen weekend naar Costeno geweest, een surfcamp. Bruun heeft hier met een paar andere mensen gesurft. Hij vond het erg leuk, dus hij zal het nog wel vaker gaan doen denk ik. Costeno ligt achter een natuurpark en is super mooi. Een ruige zee, grijs zand, palmbomen en daarachter jungle en bergen in de wolken. Ik weet niet of iemand de serie 'Lost'kent...Maar Lost zou er kunnen zijn opgenomen. Fantastisch mooi!

Inmiddels hebben we ook een appartementje gevonden waar we voor weinig geld leuk in kunnen bivakkeren. We wonen nu onder een talenschool en hebben lekker ons eigen keukentje en zelfs een jacuzzi hahaha...Nouja het is meer een bad in de openlucht dat een jacuzzi wordt genoemd. We zijn van plan om nog twee weken hier in Santa Marta te blijven en dan nog wat meer van Colombia te gaan zien. Maar hoe of wat dat volgt in de volgende blog :-).

Bruun en Lein

Hello goodbye

Lieve iedereen,

Dit keer geen verhaal van Bruno of mij, maar een verhaal geschreven door Carina. We hebben namelijk 3 weken met onze (schoon)zus Carina en zwager Rene door Nicaragua gereisd. Hierbij het verslag :-).

Vanuit Managua airport zijn we letterlijk met gierende banden naar Leon gereden. De rit naar onze (schoon)zus/zwager begon al direct avontuurlijk. Dwars door alle obstakels heen, kruipende mannen over de weg vermijdend. Het weerzien was als vanouds, heerlijk vertrouwd. In Leon is het avontuur echt begonnen. We hebben de Telica vulkaan begonnen. Het was een barre tocht met een aantal momenten waarop de beide zussen het niet meer zagen zitten! Maar de mannen hadden de vrouwen flinkt toegesproken en uiteindelijk hebben we het einddoel bereikt: de top van de vulkaan Telica. Een fantastisch uitzicht, met in de krater magma dat we 's nachts konden bekijken. Slapen in een tent....Nou ja slapen.....Naast onze tent stonden wilde paarden het gras onder onze tent weg te grazen. Naast het bezoek aan de vulkaan, hebben we ook met een gidsdoor het centrum van Leon geslenterd.

Na Leon zijn we naar Esteli gegaan. De busrit ging volgens Nicaraguaanse traditie. De chickenbus werd helemaal volgestampt. Door elkaar gehusseld en half kotsend zijn we aangekomen om te logeren in een finca (boerderij) in Esteli (Miraflor). We zaten in een prachtig cloudforest in een huisje op palen. Een bijzondere familie met lekker lokaal eten. De lokale kippensoep was verrukkelijk, opknappen heen! We hebben lekker gewandeld, het koud gehad en de omgeving verkend.

Na Esteli stond Granada op de agenda. Op weg naar Granada belandden we in een taxi die letterlijk op zijn velgen reed. Met een viertal grote backpacks werd de taxirit er niet beter op. Granada was super heet en zeer kleurrijk. Via de Lonely Planet waren we in een hostel aanbeland, die volgens onze begrippen geen naam mag hebben. Rene vroeg zich af of we geld toegekregen! Uiteindelijk, na een dag, wel een ander leuk hostel gevonden met super lieve eigenaren. Verder enorm genoten van lekker eten en drinken en de mooie koloniale stad.

Daarna van Granada naar Rivas, de havenplaats om naar Isla Ometepe te gaan. Het busstation in Granada hadden ze voor het gemak in een drukke markt geplaatst. Wat een heksenketel! In de bus bleek een meisje haar tas te zijn kwijt geraakt. Nadat er veel temperamentvolle mensen zich ermee hadden bemoeid, kwam er een drietal politieagenten de bus binnen. Motor af, tassen openen en mensen werden ondervraagd. Zo snel als de politie binnenkwam, zo snel waren ze ook weer weg. Daarna eindelijk weg met de bus. Veel mensen stappen onderweg in en uit. Ze hebben wasteiltjes vol met etenswaren op hun hoofd die in de bus worden verkocht. Er zitten mensen boven op het dak. Hele bedden gingen mee de bus in. Het was weer een belevenis op zich. Daarna met de boot naar het vulkanische eiland Ometepe in het meer van Nicaragua. Ook hier leven de mensen volgens de gebruikelijke tradities. Er zijn huisjes met golfplaten, mensen leven op straat, deuren wagenwijd open. Op Ometepe hebben we een eilandtour gedaan. Tijdens deze tour hebben we Charco Verde, een nationaal park, bezocht. Hier zagen wij een boom vol met brulapen en zagen en hoorden we prachtige vogels. Daarna hebben we gezwommen in waterbronnen en Punta Jesus Maria bezocht. Punta Jesus Maria is een zandbank in het water. Als je hierop loopt, lijkt het alsof je op het water loopt. Vandaar de naam Punta Jesus Maria. Hier zagen wij tot onze schrik, en die van de gids (!), een kaaiman in het water. Deze bleek verdwaald te zijn.

Na Ometepe zijn we met de auto, boot, vliegtuig, auto, boot, benenwagen naar Little Corn Island gegaan. Dit is een eilandje in de Caribische zee. De vlucht ging op z'n vijven en zessen. De tassen van Bruun en Lein mochten in eerste instantie niet mee, omdat ze te zwaar waren. Lein was woest en heeft ze duidelijk gemaakt dat ze dit niet accepteerde. Uiteindelijk de tassen toch meegekregen. Na anderhalf uur vertraging, vlogen we in een propeller vliegtuig naar de Big Corn. Lein en Bruun zaten zowat in de cockpit. De bootrit van de Big Corn naar de Little Corn was een bumpy ride van 40 minuten met alleen maar lokale mensen. Eenmaal aangekomen werden we opgewacht door de duikschool waar Rene zijn duikbrevet zou gaan halen. We hadden cabanas op het strand met uitzicht op de zee. We hebben heerlijk gerelaxed en Rene heeft een poging gedaan om zijn brevet te halen. Helaas werd hij zeeziek en heeft hij de cursus gestopt. We hebben 2 snorkeltours gedaan en veel haaien, mooi koraal en vele vissen gezien. Lein en Bruun hebben nog gedoken (Bruun heeft zelfs een nachtduik gedaan en een schildpad gezien).

Inmiddels zitten we in Managua. Nog 2 nachtjes en dan vliegen wij weer terug naar Nederland. Wat een fantastische reis was dit! De foto's volgen!

Liefs!

El paraiso Roatan

Een kristalblauwe zee, witte stranden en palmbomen....Roatan is echt zoals op de foto's die we voor onze trip nog even hadden gegoogled!

Vorige week zaterdag zijn we met de bus vertrokken naar La Ceiba (niet echt een stad waar je graag verblijft!). In La Ceiba zijn we een nachtje blijven slapen en hebben de volgende morgen de ferry richting Roatan gepakt. Al met al was het een super lange reis. Maar...naarmate we het vaste land van Honduras verder achter ons lieten, werd het water steeds blauwer en blauwer. Toen Roatan in zicht kwam lachten de palmbomen en de hagelwitte stranden al naar ons. Yes, dit ziet er echt te gek uit!

Onze lodge bleek aan een van de mooiste stranden van Roatan te liggenen er waren geen andere hotels in de buurt..Kortom verlaten stranden en een ansichtkaart uitzicht. WOW! De eerste dag hebben we gesnorkeld en mooie vissen gezien. DIt smaakte naar meer :-) en daarom toch maar besloten om allebei te gaan duiken. Aangezien we op een enorm verlaten plek zaten, was het nog een heel gedoe om naar de dichtsbijzijnde duikschool te komen. Het duurde ongeveer een half uur met de auto en een klein uurtje met de bus. De bus op Roatan is trouwens wel een leuke ervaring. De mensen zijn echt super vriendelijk en lijken wel alle tijd van de wereld te hebben. Ze spreken een mix van Spaans en Engels met een Jamaicaans/piraten accent. Ook grappig om dat te horen bij een vrouw van rond de zeventig :-). Aan het taaltje kun je soms geen touw vastknopen.

Omdat het reizen naar de duikshop niet praktisch was en omdat de eigenaar van onze lodge nogal een knaagdierwas, hadden we al snel besloten om toch maar in de buurt van de duiklocatie te slapen. Hier geen bountystranden, maar wel een prachtige bosrijke omgeving. Zeker niet verkeerd! Daarnaast was de sfeer daar een stuk beter!

Het duiken was (voor mij) wel even wennen. Bruun ging als een speer :-)! De theorie was niet moeilijk, maar sommige opdrachten onder water wel. Bijvoorbeeld het afzetten, hetopnieuw opzetten en vervolgens hetleegmakenvan je masker onder water vond ik nogal een ramp. Maar goed uiteindleijk is toch alles gelukt (onze instructeur had veeeel geduld)en mochten we onze eerste echte duik gaan maken! Dat was eng, maar ook super gaaf! We zijn een soort van onderwater grot in geweest, hebben veel vissen in mooie kleuren, kreeften, koraaltorens, een grote pijlstaartrog en...een haai gezien! De haai keek gemeen, maar hij was wel relaxed hahaha. Onze duikinstructeur en zijn vriendin (manager van de lodge waar wij uiteindelijk sliepen) waren super leuke mensen. We hebben samen gegeten en nog bij een ander stel gebarbecued. Kortom de week op Roaten was een groot succes! Zie foto's :-).

En nu..zijn we in Leon, Nicaragua. Morgen komen mijn zus en Rene. Dat wordt ook genieten!

Liefs,

Bruno en Lein