Nu ik dit schrijf, kijk ik uit op Lago Atitlan. Achter mij de bergen en voor me een groot meer, omringd door vulkanen. En... Het mooie is... In deze omgeving zit ik gewoon met mijn zus!!!

2 Weken geleden heb ik, na ik weet niet eens meer hoeveel tijd, Honduras verlaten. De laatste weken waren leerzaam en ook erg gezellig. Ik heb vooral veel gewerkt in de kliniek en ik vond het echt heel bijzonder om mijn steentje te kunnen bijdragen als vertaler. De spreekuren werden druk bezocht. Zo kwamen sommige mensen van heinde en verre gelopen om de kliniek te bezoeken. Wat me vooral zal bijblijven zijn de ondervoede mensen. Veel mensen hebben geen geld om groentes te kopen en leven alleen op tortilla's, bonen en soms eieren. Ik kan mijn blog volschrijven over alle shit die deze mensen meemaken, maar dan blijft er geen ruimte over voor het mooie. Wat ik wel weet is dat ik deze plek en deze hartverwarmende mensen voor altijd in mijn hart heb gesloten.

Mijn laatste week in Copan was er kermis in de stad. Normaal wordt deze flink gesponsord door drugsmokkelaars. Helaas, helaas zijn er momenteel veel smokkelaars uitgeleverd aan Amerika en dus was de kermis armetierig te noemen. De feestvreugde was er echter niet minder om. Geheel non alcoholisch (jaja dat krijg je als je je in protestantse kringen begeeft), heb ik met de leraressen van de school, familie en vrienden avonden doorgebracht in het park. Goede optredens, vuurwerk en natuurlijk overal eten, wat een fijne afsluiting van mijn tijd in Copan.

Vlak voor vertrek besloot ik nog even langs 'mijn' kindjes te gaan van het schooltje waar ik heb gewerkt. Dat was echt super leuk. Toen ik aankwam begonnen ze allemaal 'Maria, Maria, Maria' (Marjolein is te lastig) te roepen. Daarna wilden ze me allemaal stukken tortilla, afgekloven koekjes en snoepjes meegeven. Na een grote groepsknuffel, moest ik mij letterlijk lostrekken van de kids. Gevoel voor drama zit er al op jonge leeftijd in hier;-)...Maar stiekem was ik super trots!

Mijn laatste dag in Copan bezorgde mij flinke buikpijn, maar dat zette zich, op weg naar Guatemala Stad, om in blijdschap, want mijn zus zou die avond landen! En, alsof het met één keer knipperen voorbij is gevlogen, hebben mijn zus en ik inmiddels al heel veel kilometers afgelegd in Guatemala. Het weerzien was alsof we elkaar gister nog hadden gesproken. Het was heerlijk om weer samen bij te kunnen kletsen!! Na één nachtje Guatemala Stad, om bij te komen, hebben we snel de bus gepakt opzoek naar een mooiere omgeving. We besloten naar Rio Dulce te gaan: een stukje regenwoud waar een rivier doorheen kronkelt. We dachten er met 4 uur te kunnen zijn. Echter, door pech met de bus en slechte wegen, werd deze rit al direct een beproeving. Rio Dulce bleek wel super mooi te zijn!! We hebben hier onder andere een prachtige wandeling gemaakt dwars door de jungle heen met een fantastisch uitzicht over de rivier. We hebben natuurlijk weer in een deuk gelegen, want Carien is natuurlijk weer onderuit gegaan hahahaha. 'Dit is toch echt het gemakkelijkste gedeelte van de tocht' riep onze gids... Tsja dan ken je Carien nog niet :-).

Na Rio Dulce stond Tikal (maya ruïnes in de jungle) op het program. De busrit erheen was weer een uitdaging. De eerste 3,5 uur hebben we geplet tussen allerlei locals gestaan. Het zweet droop van ons af. Eén voordeel: ik hoefde niet om het uur te plassen. Tikal was (voor mij de tweede keer) weer heel gaaf. Wat een prachtige plek vol met apen, vogels en andere exotische dieren. Mét bergschoenen, afritsbroek (Carien in fluoriserend roze) en telelens om de nek, stonden we om 6 uur 's morgens bij de ingang van het park, klaar om kilometers te maken om zo snel mogelijk in het hart van het park te komen. Normaal zijn we niet zo fanatiek, maar dit is dé manier om heel veel dieren te spotten. Ook hadden we de mazzel om op de gran plaza, het plein met 2 grote ruïnes, aan te komen terwijl de ochtendmist optrok en de apen aan het brullen waren. Wat kan de wereld toch mooi zijn!!

Na Tikal zijn we richting Antigua vertrokken. Via Nienke had ik een adres doorgekregen van een gastfamilie. Aangekomen bij de familie waren we meteen enthousiast. We hadden ons eigen huisje (beetje een schuur) en super lieve mensen. Antigua is zo'n beetje het Mekka voor Semana Santa (Pasen in Latijns Amerika). Een week lang zijn er urenlange processies door de stad. Tijdens deze processies wordt het verhaal van Jezus uitgebeeld. Het komt er eigenlijk op neer dat er een ontelbaar aantal mensen beelden door de stad draagt, als een soort van boetedoening. Er loopt een drumband achterna met zware muziek, er wordt met wierook gezwaaid en er wordt speciale kleding gedragen. Dit alles bij elkaar zorgt voor een bijzonder tafereel dat uren doorgaat, ook in het holst van de nacht. In de nacht van witte donderdag op goede vrijdag worden er in de straten tapijten gemaakt van zaden, bloemen en groentes. De processies lopen vervolgens over deze tapijten heen (zitten uuuuren werk in). De ochtend van goede vrijdag zijn we daarom om 4.30 opgestaan om de tapijten te kunnen aanschouwen en de eerste processie van die dag te kunnen zien. De allergrootste processie vond vrijdagavond plaats, waarin de kruisiging werd afgebeeld. De stad was hélemaal volgeprakt met mensen. De processie begon 2 uur te laat, maar er werden enorme beelden gedragen. De gezichten van de dragers waren helemaal vertrokken. Ook werd er enorm uitgepakt met de wierook. Serieus, het hele plein stond blauw. We trokken het bijna niet! Toen we rond middernacht de stad bijna niet meer uit konden (verdwaald, alles afgezet, mensenmassa's en alles blauw van de rook) waren we wel even klaar met het feestgedruis :-). Uiteindelijk gered door een voorbij rijdende tuktuk.

Na Antigua zijn we naar Lago Atitlan vertrokken. Via onze gastfamilie in Antigua zijn we in een missionarissen retraite terechtgekomen (lang verhaal, maar alles was volgeboekt en dus was er geen andere keuze). Na 2 nachten hielden we het voor gezien en zijn we nu in een prachtig hotel terechtgekomen met uitzicht op het meer van Atitlan.

En dan opeens begint het einde van de reis dan toch echt in zicht te komen... Maar eerst nog een week genieten met mijn zus. Waar, hoe en wat... Dat lees je in de volgende blog:-).

Liefs, Carina en Marjolein