Lieve iedereen,

Het is alweer een tijdje geleden dat ik een blog heb geplaatst. Je zou denken dat ik na het vertrek van Bruun zeeën van tijd over zou hebben, maar het tegenovergestelde blijkt het geval. Voor Hondurese begrippen ben ik best druk met van alles en nog wat. Soms vraag ik me opeens geheel Nederlands af waar mijn tijd eigenlijk blijft!

Het was best wel lastig om Bruun gedag te zeggen, na 5 maanden, 24 uur per dag met elkaar te hebben doorgebracht. We zijn een dag voor vertrek samen naar Guatemala gereisd, omdat Bruun vanaf Guatemala Stad zou vliegen. Toen Bruun die ochtend terug naar Nederland vloog, zat ik dus in Guatemala Stad. Zonder trek ben ik die ochtend toch maar bij het ontbijt aangeschoven. Gelukkig merkte ik al snel dat, als je alleen reist, je toch eigenlijk ook weer nooit echt alleen bent. Bij het ontbijt werd ik namelijk direct aangesproken door een stel, dat ook door Midden-Amerika bleek rond te reizen. Na wat te hebben gekletst, werd ik uitgenodigd om samen de stad te verkennen. Guatemala Stad is geen fijne stad om in rond te lopen, maar door toch op pad te gaan met fijn gezelschap, voelde me ik al wel stukken beter.

De volgende dag ben ik vervolgens om 4.30 weer met de colectivo terug gegaan naar Honduras. Ik heb trouwens nog nooit zo vaak een grensovergang gezien in mijn leven! Maar goed, eenmaal weer in mooi Copan aangekomen voelde ik me nog weer een stuk beter. Wat een voorrecht dat ik er gewoon nog 2 maanden aan vast kan plakken!

Inmiddels ben ik alweer wat weken verder sinds het vertrek van Bruun en is er inmiddels weer veel gebeurd. Zo heb ik hoog bezoek mogen ontvangen :-): Nienke, een ex-collega en tevens vriendin, heeft mij 1,5 week vergezeld in Copan. Nienke heeft zich, gedurende de 1,5 week, ook volledig ondergedompeld in het Hondurese leven. Zo verbleef ze ook bij 'mijn' gastgezin en heeft ze Spaanse lessen genomen. Samen hebben we de omgeving verkend en vooral heel veel bijgepraat. De tijd is voorbij gevlogen. Inmiddels is ze aan het rondreizen door Guatemala. Ik zal onze Corona avondjes op ons terras gaan missen!

Ondertussen dat Nienke hier was - en ook voor die tijd -, heb ik een paar weken op een schooltje hier in de buurt gewerkt. Dat was echt heel erg leuk. In het begin waren de kinderen heel verlegen, maar na een paar dagen kwamen ze helemaal los. Ik heb meegeholpen in de klas door bijvoorbeeld verhalen te vertellen, de kinderen te helpen met leren schrijven etc. De kinderen op het schooltje komen over het algemeen uit echt hele arme gezinnen. Het leek me daarom wel een goed idee om een soort van gezonde snack uit te delen. Na wat overleg met onze gastmoeder 'doña Elda', wilde ik rijstepap uitdelen. Doña Elda wilde me heel graag helpen en heeft dus uiteindelijk voor 120 kinderen rijstepap staan koken. Was erg leuk!

Hier in honduras staat 'delen' centraal. Al heb je bijna niets, je deelt wat je hebt. Op het schooltje kreeg ik dan ook heel vaak stukjes tortilla en half afgekloven snoepjes aangeboden. In eerste instantie wilde ik echt niets aannemen. Maar er werd gezegd dat ik dit wel moest doen (ook al eet je het niet op), omdat de kinderen moeten leren delen. Kortom, heel soms, als ik dacht dat het eten redelijk schoon was, nam ik weleens wat uit de groezelige vingertjes aan. Gelukkig heb ik geloof ik echt al veel weerstand opgebouwd, want ik ben er niet ziek van geworden.

Na een paar weken op het schooltje te hebben gewerkt, wilde ik ervaring opdoen op andere plekken. Sinds kort ben ik daarom aan het werk in kliniek 'Victoria'. Deze kliniek is opgezet door een Amerikaanse missionaris en ligt een stukje buiten Copan, in een arm dorpje. Ik heb de vrouw, die de kliniek heeft opgezet, via de Spaanse school leren kennen. Ze vertelde mij hulp nodig te hebben met vertalen. Ik help haar nu dus door de klachten van de patiënten te vertalen naar het Engels en vervolgens haar advies weer terug te vertalen naar de patiënten in het Spaans. Ik zag er eerst een beetje tegenop om heen te gaan, aangezien ik niet tegen bloed etc. kan, maar ik vind het heel erg leuk. Weer een heel ander wereldje dan in Copan. Privacy kennen ze niet echt. In de spreekkamer lopen mensen in en uit om te kletsen of mee te kijken. Vaak worden er tortillas of ander eten meegebracht als dank voor het consult en de medicijnen. De patiënten hoeven hier namelijk niet voor te betalen (dit kunnen ze sowieso ook niet). Sommige mensen omhelzen ons als dank voor de hulp. Heel lief! De meest voorkomende klachten tot nu toe zijn maagvliesontstekingen door het slechte eten, griepjes en astma-achtige klachten doordat ze in huis op vuur koken.

Kortom, hoewel ik Bruun mis, vliegt de tijd voorbij! Ik ben van plan om nog even in de kliniek te blijven werken en mijn Spaanse lessen voort te blijven zetten, voordat mijn zus straks naar Guatemala komt. En dan... Hoe en wat verder, dat horen jullie in de volgende blog:-).

Hasta pronto!!

Marjolein