Na 11 dagen El Salvador dachten Bruun en ik er allebei hetzelfde over: met gierende banden naar een ander land. Niet dat El Salvador zo erg tegenviel, maar het voelde toch niet zoals bijvoorbeeld Guatemala of Honduras. Ons idee was daarom om een rondreis te maken door Honduras. Eigenlijk kenden we van de vorige reis maar 2 plekken in Honduras: Copan en het tropische eiland Roatan. We besloten dus wat meer van Honduras te willen zien.

Helaas werd Bruno op weg van El Salvador naar Copan - ons startpunt van de trip - ziek. Omdat we de koorts en uitslag op zijn lichaam niet vertrouwden zijn we, na 3 dagen, naar de dokter gegaan. Onze gastfamilie, waar we inmiddels weer beland waren, wist nog wel een goede. Aangekomen bij dokter Luis, bleek de ‘wachtkamer’ vol te zitten. Gelukkig werd er in de wachtkamer harde reggaeton muziek gedraaid om de tijd te doden. Daarnaast hoefden we ons niet te vervelen, want Hondurezenzijn nooit stil. Zelfs niet als ze wat mankeren. Al snel werd Bruun ook bij het gesprek betrokken. ‘Wat heb jij?’ ‘Ik heb flinke koorts’. ‘Hoezo heb je koorts?’ ‘Dat weet ik niet mevrouw...(anders zou ik hier ook niet zitten)’. ‘Nou, je ziet er ook slecht uit’. Daarna kwam een man met grote sombrero de wachtkamer binnen. Hij schudde iedereen (inclusief Bruun) de hand om een buenos dias te wensen. Gelukkig werd Bruun daarna snel opgeroepen door dokter Luis. Na een injectie, pillen en de diagnose roodvonk (??) mocht Bruun weer gaan. Gelukkig is ie daarna weer opgeknapt!

Vanuit Copan heeft onze gastvader ons naar het plaatsje Gracias Lempira gebracht. Een mooi koloniaalstadje aan de rand van een nationaal park. Hierna stonden La Esperanza (bekend vanwege de inwoners die nog in klederdracht lopen) en een mooi meer op de planning. Tevens zijn we naar regenwoud Pico Bonito gereisd, waar we 6 nachten zijn verbleven in een prachtige villa aan de rand van het woud. Omdat Bruno 11 februari terug zal vliegen naar Nederland en op 12 februari op Schiphol zal landen, besloten we dat het niet erg was om wat luxer te zitten :-). Ons verblijf beviel ons erg goed hahahaha. Eigenlijk was het weer zoals bij een gastfamilie. De eigenaren wonen namelijk ook in de villa en hebben ons super goed verzorgd met gezelligheid en heel lekker eten (denk aan biefstukken en gamba’s :-)). Pico Bonito is een fantastisch regenwoud vol met watervallen. We hebben heel veel vogels gespot, waaronder toekans. Een jongen die ook in de villa werkt heeft ons door het bos gegidst. Zoals een echte Hondurees betaamt, kletste hij ons de oren van ons hoofd. Zo zijn we achter leuke weetjes gekomen. Zo betekent pico bonito ‘mooie bek' (van een vogel). Echter hebben heel veel woorden in Midden-Amerika een dubbelzinnige betekenis. Zo is pico ook een woord voor de intieme delen van de man (zoals dat hier dan zeggen he). Dat geeft toch weer een hele andere kijk op zo’n park.

Vanuit Pico Bonito hebben we ook een tripje gemaakt naar de tropische Cayos Cochinos. Cayos Cochinos is een clubje kleine eilandjes, voor de kust van Honduras. Als je echt paradijs wilt… Dan moet je hierheen! Wit zand, super blauwe zee en wuivende palmen. We hebben gesnorkeld en 3 eilandjes bezocht. Een eind voor de kust van het laatste eilandje dat we bezochten, werden we vanaf de boot in zee gedropt om vanaf daar verder te snorkelen naar het eilandje. Onder water prachtige koraaltorens en boven water zie je het witte strand en de palmbomen steeds dichterbij komen. Zucht….wat kan ik er nog meer over zeggen;-). Super gave trip!

Maar goed na Cayos Cochinos wilden we natuurlijk nog maar een ding….MEER BOUNTY STRANDEN!!!! Om een lang verhaal kort te maken, hebben we daarom de ferry gepakt richting het eiland Roatan. Voordat de motoren van de ferry startten was het een drukte van belang op de boot. De stemming was zeker uitgelaten te noemen. Echter, nadat de boot in beweging kwam en de eerste hoge golven werden getrotseerd, sloeg de stemming om in gillen. De zee bleek nogal ruig te zijn. Na 15 minuten varen over de hoge golven, sloeg de stemming nog eens om naar totale stilte, minus het geritsel van plasticzakjes en ‘achteruiteet geluiden’. De verschrikkelijke boottocht duurde 75 minuten (ik heb ze geteld). Het schip in de Efteling, maar dan dus 75 minuten lang. Bij aankomst liep iedereen groen van de boot af. Maar….dan zit je wel in paradijs! Toch?! Was de zee, toen we hier drie jaar geleden waren, niet super blauw? Waar komt dat enorme cruiseschip opeens vandaan? En waarom regent het? 3 Jaar geledenwaren we ook op Roatan.We zaten toen in een hotel in the middle of nowhere in een paradijselijke omgeving. Dit keer wilden we de andere kant van het eiland verkennen. Dit bleek zo’n beetje de strip van Chersonisos te zijn. OK dat is misschien wat overdreven, maar het was helemaal volgebouwd met bars, restaurants en hotels. Toch hebben we ons zeker vermaakt, maar het betoverende effect van toen was ver te zoeken.

Inmiddels zijn we weer in Copan beland. Ik ben eindelijk aan het werk als vrijwilligster op een schooltje hier in de buurt en Bruno is zich mentaal aan het voorbereiden op zijn terugreis. De volgende blog zal waarschijnlijk zonder hem zijn. Ik ga hem heel erg missen, maar ben ook heel blij dat ik de kans heb om nog 2 maanden door te reizen. Daarbij staan er nog veel leuke dingen te wachten, maar daarover meer in de volgende blog.

Stay tuned ;-)

Liefs,

Bruno en Marjolein