El Salvador… El Salvador… Behalve zeer wisselende verhalen te hebben gehoord, wisten we eigenlijk niets van dit land af. Eigenlijk kende ik El Salvador alleen maar van Chris Zegers, die voor 3opreis naar dit land vertrok. In Copan had een medestudent ons aangeraden naar Suchitoto, een dorp in El Salvador te reizen. Volgens hem zou dit een prachtig koloniaal dorp zijn met (surprisesurprise) ook een leuke talenschool. Reden genoeg voor ons om dus de shuttlebus te pakken en dit onbekende land in te rijden!

Om in Suchitoto aan te komen moesten we 2 grensovergangen over en een tussenstop maken in de stad Santa Ana. Na een bus vol met hippies te hebben overleefd, kwamen we eindelijk in Santa Ana aan. De stad viel eigenlijk direct als een grauwe deken over ons heen. ’s Avonds geen kip op straat en overdag lijkt alles (behalve het centrale plein en de prachtige kathedraal) groezelig en bedompt. Na 2 nachtjes Santa Ana, konden we gelukkig de bus pakken richting Suchitoto. Om in Suchitoto aan te komen, moesten we een overstap maken in San Salvador. Een stad met hele slechte reputatie vanwege de gangs die er zitten. In San Salvador kwamen we aan in busstation 1 en moesten vervolgens de bus pakken vanaf busstation 2. Het leek ons een goed plan hiervoor de taxi te nemen. In taxi raakte we aan de praat met de chauffeur. Hij vertelde ons graag naar Suchitoto te rijden. Dit leek ons niet zo’n goed idee wegens de hoge kosten, waarop de taxichauffeur antwoordde: Goed, als jullie de bus willen nemen, mij best. Als het goed gaat heb je geluk. Zo niet, dan niet’. Gelukkig hadden we ‘geluk’ en kwamen we uiteindelijk met een omweg, wegens grote brand onderweg, veilig in Suchitoto aan.

Suchitoto viel meteen bij ons in de smaak. Prachtige straten met kinderkopjes, gekleurde kleine huisjes en gelegen aan een prachtig mooi meer. Gelukkig konden we ook bij de talenschool terecht om weer verder te studeren. Ons idee was om ook weer bij een gastfamilie te verblijven. Helaas bleek er geen plek te zijn, maar de directer van de school had nog wel een ander leuk goedkoop hostel in de aanbieding (dan moeten eigenlijk je alarmbellen al gaan rinkelen :-)). Op het eerste gezicht zag het er gewoon prima uit. Ik vroeg nog aan de eigenaresse of er ’s nachts kakkerlakken zouden zijn. Ze antwoordde dat die er niet zijn, alleen wat vleermuizen. Die zijn schattig dacht ik nog, daar kan ik best mee leven. Ware het niet dat deze monsters boven ons bed hingen en ’s nachts belachelijk veel piepgeluiden maken en heen en weer fladderen. ’s Morgens lag er ook overal vleermuizenpoep op - en naast het bed. Kwam bij dat het hostel niet heel schoon bleek te zijn en dit mijn (Bruno had natuurlijk nergens last van :-)) eetlust ’s morgens wel een beetje bedierf. Het bleek trouwens ook dat hier in Suchitoto soms een waterprobleem is en we dus veel dagen zonder water zitten. Douchen deden we dus naast de pila (een stenen bak waar mensen hun kleding in wassen/de afwas in doen etc.) door emmertjes water over ons heen te gieten. Wel heel verfrissend trouwens, echt niets mis mee.

Maar goed, na 2 nachtjes hielden we het toch maar voor gezien en zijn we naar een ander hostel verhuisd. Ietsjes duurder, maar met prachtig uitzicht op het meer. Dit hostel is eigenlijk ook meer een gastfamilie, aangezien we hier een soort van bij de mensen in huis wonen. De mensen zijn overigens super lief! Na een nachtje slapen bleken we trouwens wel te worden geplaagd door gekkopoep (gekko’s zijn soort salamanders) in ons bed, maarja dat is lang niet zo erg als luidruchtige vleermuizen. Ook blijkt hier alles niet heel schoon te zijn, ik denk dat de mensen het gewoon niet belangrijk vinden.

De school bleek een succes te zijn! Lieve leraressen en een fijne en relaxte sfeer. Tripjes hier in Suchitoto zijn trouwens wel een beetje vreemd. De politie gaat namelijk met je mee op pad. Zoals de agent tegen ons vertelde tijdens een tripje naar een waterval: ‘Onze missie is: voorkomen’. Goed verhaal ;-)! Mijn docente vertelde mij dat hier in Suchitoto alles wel heel veilig is. Dit komt omdat er zoveel politie op straat is. Maar goed, onze docenten hebben ons wel afgeraden wandelend naar het meer te gaan (de wandeling duurt niet meer dan een half uur), omdat een bus veel veiliger is… Ook zei mijn docente dat San Salvador inderdaad onveilig is en dat zij, als ze naar de hoofdstad moet met de bus, altijd een schietgebedje doet. Had die taxichauffeur dan toch gelijk?

Mijn docent vroeg me ook hoe het in Nederland is. Ik vind het toch altijd een beetje lastig om over ons leven in Nederland te vertellen. Wij hebben alles waarvan ze hier alleen maar kunnen dromen: wasmachines, een auto, geld om leuke dingen te doen en toch klagen we ons ongans. Hier hebben de mensen heel erg weinig. Er zijn hier echt heel veel stumperds. Zo is er een man met verstandelijke beperking die hier op straat leeft en slaapt. We komen hem iedere dag tegen en hij vraagt altijd om geld (wat hij natuurlijk krijgt!). Als de auto met speakers met keiharde muziek voorbij rijdt springt hij op om op de straat te dansen. Ik word daar heel verdrietig van.

Ook onze docenten hebben weinig geld. Een avondje pupusas (tortillas gevuld met bonen of kaas of groente) eten op het plein is voor haar eigenlijk te duur. Pupusas kosten 30 cent per stuk. Toch geeft ze aan gelukkig en gezegend te zijn. Ze heeft een fijne en gezonde familie (iedereen woont bij elkaar), ze hebben in ieder geval te eten iedere dag en zo af en toe werk. Het is een terugkerend thema deze reis. Tevreden zijn met helemaal niets. We kunnen er nog wat van leren (ook wij!).