Lieve iedereen,

Terwijl ik dit aan het schrijven ben, begint het net te druppelen....Heerlijk een tropische regenbui! Jep, we zijn de uit de bergen, uit de kou en weer fijn op zeeniveau (tenminste zo ongeveer denk ik)...en in Bolivia betekent dat dus...Hitte :-). De afgelopen dagen hebben we echt heel veel vanhetlandkunnen zien. Laat ik eerst maar beginnen bij de grensovergang van Peru naar Bolivia.

Na ongeveer een week in - en rondom Cuzco, Peru(wat is de sacred valley toch super mooi zeg) hebben we de bus gepakt naar La Paz, Bolivia. De grensovergang verliep alles behalve soepel. Ten eerste, wat een armoede en stank daar! Overal afval, gillende varkens die op daken van auto\'s werden gebonden en een drukte van belang. Als je met de bus de grens overgaat moet je je eerst uitschrijven bij het ene land, de grens overlopen,en je vervolgens melden bij het andere land. Op zich niets nieuws, alleen moesten we zoooo lang wachten en werden we aangesproken door allerlei louche figuren.

Na een flinke vertraging uiteindelijk toch aangekomen in La Paz en...uhmmmm...wat een tegenvaller! Eigenlijk gewoon een vieze stinkstad! Gelukkig zouden we ons ex-huisgenootje Annabel hier weer zien, dus dat was sowieso gezellig. Later hoorden we dat Candice, ook een vrijwilligster van het weeshuis in Arequipa, in de stad zou zijn, dus die avond gezellig met z\'n vieren gegeten. De volgende dag de heksenmarkt bezocht. Hier worden allerlei kruiden, middeltjes en lama foetussen verkocht. Die schijnen geluk te brengen ofzo...brrrrr...Dezelfde middag met Annabel plannen gemaakt voor de rest van de week. We wilden namelijk super graag werelds grootste zoutvlakte \'Uyuni\' bezichtigen. Heel lang geleden bedekte een zoutmeereen grootgedeelte van Bolivia. Dit is inmiddels opgedroogd enSalar de Uyuni is er nog een gedeelte van.

Na een hobbelige rit vanuit La Paz (geen oooog dicht gedaan)uiteindelijk in de middle of nowhere in Uyuni aangekomen. De trip naar de zoutvlakte was super gaaf! Nog nooit zoiets gezien: een oneindige vlakte met alleen maar zout. Het leek een beetje op een sneeuwlandschap. We hebben een nachtje geslapen in een hostel gemaakt van zout en de volgende dag zijn we richting de grens van Chili gereden. Prachtige uitgestrekte landschappen met gekleurde meren, vulkanen en veel flamingo\'s.

Na Uyuni stond Potosi op het programma. Met Annabel en Jenna (weer een ex-vrijwilligster die we in Uyuni hadden opgedoken, ze was ook mee met de tour naar de zoutvlakte) zijn we naar de hoogste stad ter wereld gereden. Het was super koud dat we aankwamen. Ons hostel bleek een voormalig klooster te zijn, maar was prima en spotgoedkoop. De volgende dag wilden we een mijntour gaan doen. Behalve dat Potosi de hoogste stad ter wereld is, staat het ook bekend om zijn zilvermijnen. Duizenden Bolivianen werken in de mijnen. Om bescherming te krijgen tijdens het werk in de \'hel\' (zo benoemen ze het zelf..en ik geef ze geen ongelijk), aanbidden ze Tio (afgeleid van Dios; God in het Spaans. In het Quechua hebben ze geen \'D\', dus vandaar de \'T\'. De \'S\' hebben ze denk voor het gemak weggelaten). Tio is iets tussen de duivel en god in. Er zijn beelden van hem in de mijnen.

Na vele waarschuwingen van de Lonely Planet, zoals: ga niet de mijn in als je claustrofobisch bent, je last hebt van je luchtwegen, je bang bent voor giftige stoffen, bang bent voor het gebrek aan veiligheidsmaatregelen etc. Besloten we toch te gaan :-). We kozen een touroperator gerund door ex-mijnwerkers en gingen die ochtend met frisse moed naar de markt om spulletjes te kopen om aan de mijnwerkers te geven. We konden kiezen uit explosieven, cocabladeren, sinas of alcohol (96%, geen grap hebben het zelf geprobeerd). We kozen toch maar voor cocabladeren en sinas in het kader van de gezondheid. Omdat het zaterdag was, waren veel mijnwerkers vrij en dus straal bezopen. Het was negen uur \'s morgens en overal waren mijnwerkers aan het drinken. Een vriend van onze gids, 19 jaar oud met 2 kleine kinderen, zat daar op een bankje dronken te zijn. Vrouw ernaast, wat een ellende.

Na onze beschermkleding en helmen aan te hebben getrokken gingen we dan toch echt op weg naar de mijn. Ik moet zeggen dat ik wel bang was. Waar ben ik mee bezig om in een land als Bolivia onder de grond te gaan om een paar mijnwerkers aan het werk te zien? Maar goed, toch maar verstand op nul en die mijn in. De lucht was meteen al verstikkend. Gelukkig hadden we doeken gekocht om voor onze mond te doen. Na een uurtje te hebben afgedaald/rond te hebben gelopen kwamen de eerste mijnwerkers tegen. ze hadden net even pauze..Flessen drank naast hun en aan het kauwen op hun cocabladeren (helpt ook tegen vermoeidheid, honger...In de mijn eten ze niet vanwege de giftige stoffen die op het eten terechtkomen). Iets verderop ergens in een diepe afgrond hoorden we iemand aan het werk met een pikhouweel. Onze gids vroeg of hij even omhoog wilde komen om wat te drinken en de cocabladeren die we hadden gekocht aan te nemen. Het bleek een 14-jarig jongetje te zijn. Hij gaf ons verlegen een hand en vertelde dat hij elke dag ong 8 uur in de mijn werkt en \'s avonds 2 uur naar school gaat. Mensen die in de mijn werken sterven na ongeveer 10 jaar door de giftige stoffen die ze inademen. Daarnaast helpt het drinken van de alcohol van 98% en het slechte eten ook niet echt lekker mee. Vaak hebben ze niet genoeg geld om optijd naar een dokter te gaan.

Die avond zijn we uiteten geweest. Tijdens het eten kwam er een jongetje van een jaar of 10 het restaurant binnen. Hij vroeg of we eten overhadden, hij zag er viezig uit. Gelukkig hadden we nog patat over. Hij wilde alle zakjes mayonaise en ketchup over zijn patat heen. Het jongetje schransde het naar binnen en liep daarna snel het restaurant uit. De stemming daarna was uiteraard tot het nulpunt gedaald. Potosi is ronduit een nachtmerrie.

Na Potosi was het tijd om afscheid te nemen van Annabel en Jenna en tijd om de warmte op te zoeken. En in daar zijn we nu: Santa Cruz de eindbestemming van onze alweer ongeveer 14 maanden durende reis. We hadden eigenlijk het plan om hier nog wat vrijwilligerswerk te doen of Spaanse lessen te volgen (gewoon omdat het kan). Maar, we hebben net gezien dat we voor een leuke prijs naar de Amazone vlakbij Trinidad kunnen. Dus, vertrekken we zaterdag richting Trinidad met de bus en verblijven vervolgens 4 dagen in de Amazone. En wat we onze laatste week nog gaan doen...Dat volgt in onze volgende blog (weten we zelf ook nog niet hahaha)!

Liefs,

Bruno en Marjolein