Lieve iedereen,

De 6 weken vrijwilligerswerk voor weeshuis Luz Alba zitten er alweer op. Het wordt een beetje afgezaagd, maar wederom is de tijd omgevlogen! In het begin hebben we best wel een paar keer gedacht, willen we hier wel echt 6 weken werken? In het begin was het werk onduidelijk en daardoor was het best wel stressig. Gelukkig hebben we toch doorgezet en daar zijn we nu heel erg blij om. Na verloop van tijd raakte iedereen (inclusief de kinderen) meer gewend aan ons en wisten ze wat meer wat ze aan ons hadden (en andersom natuurlijk ook). Daarnaast was er na een tijdje ook wat meer ruimte voor af en toe een praatje met de tias (tantes, de Peruaanse vrijwilligsters) wat veel hielp.

Bruno heeft in het weeshuis meestal met de drie musketiers Carina (it's all in the name :-)), Gonzalo en Carlitos gewerkt. In het begin hebben ze enorm lopen uitproberen (ze zijn ongeveer drie jaar oud), maar na verloop van tijd waren ze echt super lief. Ze luisterden over het algemeen ook veel beter naar Bruun dan naar mij hahahaha...Maarja misschien moet ik wat strenger zijn. Ik heb het grootste deel van de tijd voor de baby's gezorgd; verschonen, eten geven, spelen; troosten etcetera. Soms mocht ik de grotere kinderen helpen met hun huiswerk, maar dat kon alleen als er genoeg andere vrijwilligers waren. Ik vraag me erg af hoe ze het weeshuis runnen als er helemaal geen buitenlandse vrijwilligers zijn. Er is zoveel te doen, zoals schoonmaken, wassen, eten bereiden etc. We werkten ook meestal wel standaard wat over. Zie om 18.00 maar eens alle baby's naar bed te krijgen. Wassen, luiers verschonen, pyama's aan, nog een flesje melk. En als er dan een begint de huilen dan wordt de rest ook vanzelf aangestoken. Een hele uitdaging :-).

De laatste twee weken in Arequipa hebben we ons appartement gedeeld met een andere vrijwilligster van het project. Ze woonde eerst in een vrijwilligershuis, maar wilde meer een Peruaanse ervaring. Nou Peruaanse ervaringen hebben we gehad hoor!Ten eerste het eten. We hebben echt alleen maar Peruaans eten voorgeschoteld gekregen. Onze gastmoeder kan echt super lekker koken. Ons laatste weekend in Arequipa hebben we met het hele gezin een speciaal ontbijt gegeten op zondagochtend : adobo. Dit is varkensvlees met uien, knoflook en pepertjes in een soort van soep. Ze was al om 5.30 opgestaan om het te bereiden. Je eet adobo met pan de Arequipa (brood dat allen in Arequipa wordt gemaakt). Het ontbijt wordt traditioneel beeindigd met een borrel (in de thee of puur). Het was echt super lekker en gezellig. Daarnaast, als er een verjaardag was of vrienden kwamen eten dan werden we ook altijd uitgenodigd. Wat echt opviel is dat iedereen hier altijd enorm geinteresseerd is. We werden altijd bij het gesprek betrokken en mensen willen altijd alles van je weten. De mensen hier zijn over het algemeen veel minder afstandelijk. Daarnaast hebben ze trouwens geen flauw idee van tijd. Haast is een zeldzaam begrip. Zo kletst een cassiere in een supermarkt rustig 10 minuten met een bekende voordat ze de volgende klant gaat helpen. Tranquilo!

Inmiddels zijn we alweer in een week in Cuzco. We hebben een aantal dagen geleden een van de meest impossante Inca ruines bezocht; de Machu Picchu! Om er te komen moesten we eerst naar een stadje in de buurt van Machu Picchu reizen; Agua Calientes. In Agua Calientes hebben we een nachtje geslapen en de volgende dag om 5 uur opgestaan om de bus naar Machu Picchu te nemen. We zouden de Wayna Picchu gaan beklimmen; een berg die een fantastisch uitzicht biedt op Machu Picchu. Het was een klim, maar het uizicht was betoverend! Machu Picchu zelf was super mooi om te zien, maar wel echt super super toeristisch!! We raakten er bijna geirriteerd van.

Verder hebben we in Cuzco nog een aantal tours gedaan in de valle sagrada (heilige vallei) en hebben nog een aantal ruines bezocht. De omgeving Cuzco is absoluut fantastisch mooi en er zijn zoveel Inca restanten, heel bijzonder. Vannacht vertrekken we naar Bolivia, de eindbestemming van onze reis, maar daarover meer in onze volgende blog :-).

Liefs,

Bruno en Marjolein