Lieve iedereen,

Door gebrek aan (goed) internet hebben we de blog over onze laatste dagen in Cuenca en Jambeli nog niet kunnen plaatsen. Bij deze alsnog de blog...De blog over onze trip naar de Galapagos Eilanden volgt later :-). Oh...en voor wie nog niet op de hoogte is, op 19 december zullen we (vanuit Bolivia) weer terugkeren naar Nederland!

Het lijkt soms wel of het niet ophoudt. Na meer dan 11 maanden onderweg te zijn, beleven we nog steeds de mooiste dingen. Zo kunnen ook onze weekjes in Cuenca worden toegevoegd aan ons lijstje met hoogtepunten. De familie bij wie we in huis woonden, heeft ons het gevoel gegeven dat we er een Ecuadoriaanse familie bij hebben. Deze familie heeft er werkelijk alles aan gedaan om ons het gevoel te geven dat we meer dan welkom waren. Onze gastvader Servio vond het bijvoorbeeld geweldig om Bruno mee op pad te nemen naar vrienden en om samen voetbal te kijken (waarbij de mannen bijna een fles rum hadden leeggedronken...Bruun volgende dag een dikke kater en onze gastmoeder in de weer met allerlei middeltjes om Bruno weer een beetje op te lappen...). Ook hebben ze ons veel van Cuenca en de omliggende traditionlele dorpen laten zien.Niet alleen onze gastouders maar ook hun kinderen hebben ons volledig in het gezin opgenomen. Zo waren we aanwezig bij Maria Emilia's (kleindochter) eerste schooldag, de verjaardag van Pamela (schoondochter) en hielpen we mee met de laatste voorbereidingen van een event van Yessica (dochter en evenementenplanner). Maar goed, nu is het hier ook echt een traditie dat echt alles samen moet worden gedaan. Laatst moest Wilow (schoonzoon) met z'n auto naar een reparateur...Dan moet de hele familie mee. Stel dat je in Ecuador een nieuwe auto gaat kopen, dan moet je er zeker van zijn dat je familie, je vrienden, de buren en ik weet niet wie nog meer het ook een goedeauto vindt. Zo niet, dan gaat de koop niet door. Maar goed, zoveel gastvrijheid...Deze familie zullen in ieder geval nooit meer vergeten!

Niet alleen de familie, ook het weeshuisproject was super. Opvallend was dat de meisjes in no time aan me gewend waren. Ik heb het grootste gedeelte van mijn tijd geknuffeld en uren lang voorgelezen. Wat een verschil met de kids in de sloppenwijk van Colombia! De kinderen in Cuenca in het weeshuiszijn zo welgemanierd, zijn enorm begaan met elkaar en kunnen spullen delen. Het 'lastige' van een lange tijd reizen is iedere keer weer ergens van voor af aan beginnen. Een eerste werkdag, een eerste keer iemand ontmoeten. En dan...na verloop van tijd ga je weer weg en laat je alles wat je in een korte tijd hebt opgebouwd weer achter. Zo ook in Cuenca. 2 Weken is niets, maar toch was het weer lastig om weg te gaan.

En nu...nu zijn we na een prachtige trip door de bergen met de bus (soms met afschuwelijke afgronden en niet meer dan een vangrailtje tussen de bus en de afgrond in)in Jambeli aangekomen. Yep, hier waren we 3 jaar geleden ook. Omdat we toch in de buurt waren, wilden we eigenlijk even een dagje langs om te zien hoe het met de dieren gaat. Dit dagje is alles bij elkaar 2 weken geworden. 3 Jaar geleden heb ik (Bruno was toen alweer naar huis) een paar weken voor een pasgeboren slingeraapje, Charlie, gezorgd. Zijn moeder had hem verstoten en hij lag toentertijd in de couveuse. Inmiddels is Charlie een mooie grote aap geworden en zit met een andere aap op een eiland in het project. Het mooie was dat ik het eilandop mocht en...Charlie kwam meteen naar me toe! Hij herkende me nog! En jaloers dat hij is op Bruno! Als Bruun al richting het eiland komt zitten ze allebei in de boom naar hem te gillen. Naast spelen met de aapjes bestaat het grootste gedeelte van de dagen uit eten klaarmaken voor de papegaaien, kooien schoonmaken, bomen planten etcetera. Daarnaast hebben we tochbesloten om naar de Galapagos Eilanden te gaan. Maar daarover meer in onze volgende blog!

Groetjes,

Bruno en Marjolein