Na onze fantastische trip door Nicaragua met Carina en Rene, zijn Bruun en ik nog een week in Managua gebleven om te bekijken wat onze nieuwe bestemming zou worden. Dat we weer vrijwilligerswerk wilden gaan doen, stond vast. Rondreizen is super, maar het is ook weer lekker om iedere dag een doel te hebben. Daarnaast is het fijn om een langere tijd op een plek te blijven, dan leer je de mensen en de cultuur een stuk beter kennen. Omdat we ondertussen al heel veel positieve verhalen over Colombia hadden gehoord, zijn we na een week in de betonnen jungle van Managua te hebben gezeten, uiteindelijk naar Santa Marta, een kustplaats in Colombia, afgereisd. Ik moet zeggen dat ik het wel een beetje spannend vond. Hoewel we veel op internet hadden opgezocht over de veiligheid, denk je bij Colombia toch snel aan de FARC, politieke onrust en drugs. Maar eenmaal aangekomen in Santa Marta was de spanning direct weg. Het was zaterdagavond, buiten waren de mensen aan het salsadansen, we zagen lekkere restaurantjes en vonden een perfect hostel. De stad van Santa Marta is gedeeltelijk best mooi, met koloniale gebouwen, een markt en veeeeel winkels. Toch zie je al snel dat het ook armoedig is.

Op internet hadden we van tevoren al een project in Santa Marta gevonden: Mariposas Amarillas. Mariposas Amarillas is een organisatie die zich inzet voor kinderen in 2 sloppenwijken, net buiten Santa Marta. Omdat we wisten dat er iedere maandag een meeting is voor de vrijwilligers van dit project, besloten we om ook naar de meeting te gaan en te kijken of er hulp nodig zou zijn. Na een gesprek met Oscar, een Colombiaan die het project runt, bleek al snel dat we op de naschoolse opvang zouden kunnen helpen in de wijk Oasis. De kinderen in deze wijk krijgen maar een paar uur les per dag op school en lopen daarom achter met lezen, schrijven, rekenen etc. Daarnaast bestaan er in deze wijk problemen rondom familie geweld, drugs, tienermoeders, armoede etc. Kortom de kinderen leven nou niet echt in een ideale leefomgeving. Voordat mensen zich zorgen gaan maken, voor ons is het OK om de wijk in te gaan. Oscar is altijd bij ons, het aanspreekpunt van de wijk is altijd in de buurt en de meeste mensen in de wijk zijn blij met onze komst.

Omdat Bruun liever niet in de klas staat, maar liever op 'de achtergrond' werkt, is hij aan de slag gegaan bij Colombia Sin Fronteras. Deze organisatie zet zich, net als Mariposas Amarillas, in voor kinderen in de sloppenwijken. Bruun is bezig om voor deze organisatie een nieuwe website te maken en is zo'n beetje fulltime bezig. Ik ga meestal rond 13.00 uur richting Oasis (samen met de andere vrijwilligers). Als we aankomen in de wijk staan de kinderen meestal al te wachten voor de school. De meesten komen naar je toe rennen om je te begroeten met een kus op je wang (dat is hier eigenlijk gebruikelijk wanneer je iemand ziet die je kent). De kinderen zijn tussen de vier en dertien jaar oud en hyperactief :-). De groep wordt altijd in tweeen gedeeld. Ik sta altijd bij de jongere kinderen. We bereiden iedere dag 'de les'voor, door bijv. werkbladen op te zoeken, activiteiten te bedenken etc. Het is soms echt gissen wat de kinderen al weten en wat niet, ook omdat er een enorm leeftijds- en niveauverschil is tussen de kids. Maar goed we proberen zo goed als het kan, in ons beste Spaans (ahum), de kinderen wat bij te leren. Het is niet altijd gemakkelijk. Vorige week was er een vrijwilliger die muziekles wilde geven. Dit liep uit op een lichtelijke ravage. De vrijwilliger had muziekinstrumenten gemaakt van lege plastic flessen gevuld met bonen en rijst. Toen de kinderen erachter kwamen dat het wel leuk was om hiermee te gooien liep het nogal uit de hand. De kinderen zijn echt heel pittig en luisteren 'soms' ronduit slecht, omdat ze negen van de tien keer thuis geen manieren hebben meegekregen. Hoe vaak ik op een middag wel niet 'escucha me' (luister naar me!) roep. Maar goed ondanks dit alles heb ik er wel echt plezier in om elke middag heen te gaan en denk ik dat de opvang ook echt nodig is.

In de weekenden zijn we altijd vrij. Tot nu toe zijn we met een groep mensen naar Minca geweest, een stadje in de bergen hier niet ver vandaan. We hebben daar mooi gewandeld en lekker genoten van koelere temperatuur (30 ipv 40 graden). Verder zijn we afgelopen weekend naar Costeno geweest, een surfcamp. Bruun heeft hier met een paar andere mensen gesurft. Hij vond het erg leuk, dus hij zal het nog wel vaker gaan doen denk ik. Costeno ligt achter een natuurpark en is super mooi. Een ruige zee, grijs zand, palmbomen en daarachter jungle en bergen in de wolken. Ik weet niet of iemand de serie 'Lost'kent...Maar Lost zou er kunnen zijn opgenomen. Fantastisch mooi!

Inmiddels hebben we ook een appartementje gevonden waar we voor weinig geld leuk in kunnen bivakkeren. We wonen nu onder een talenschool en hebben lekker ons eigen keukentje en zelfs een jacuzzi hahaha...Nouja het is meer een bad in de openlucht dat een jacuzzi wordt genoemd. We zijn van plan om nog twee weken hier in Santa Marta te blijven en dan nog wat meer van Colombia te gaan zien. Maar hoe of wat dat volgt in de volgende blog :-).

Bruun en Lein