La buena vida

7 april waren we precies 6 maanden aan het reizen. De tijd vliegt voorbij!! Het voelt helemaal niet alsof we al zo lang onderweg zijn. Het lijkt alsof we twee maanden geleden zijn vertrokken. Weet wel dat we nu een stuk relaxter zijn dan een half jaar geleden. Ik herinner mij de chaos van onze spullen, die nog in de backpacks moesten worden gestopt, op de zolder van mijn zus en zwager, de ochtend van vertrek, de zenuwen. Als we eerst maar eens in het vliegtuig zitten, dacht ik nog. En nu....terwijl ik dit schrijf, lig ik in een hangmat, schijnt de zon en zijn we nog steeds harstikke blij dat we aan dit avontuur zijn begonnen.

We zijn inmiddels bijna 5 weken Spaans aan het leren in Copan, Honduras. We wonen bij een gastgezin en gaan doordeweeks naar school (ik6 uur en Bruno4 uur per dag). Omdat Spaans de enige taal is die je hier kunt gebruiken, niemand spreekt hier Engels, gaat het best wel hard.Complete onderdompeling werkt altijd het best ;-). Ons gastgezin bestaat uit moeder Lourdes, vader Louis en zoon Kevin (15 jaar). Onze gastmoeder houdt erg van koken en we eten daarom iedere dag echt super lekker hier. Het begint soms 's morgens al met pannenkoeken, 's middags tortilla's, vlees, rijst en aardappelen en 's avonds soep of taco's etc. Verder houdt ze erg van (snel) kletsen, dus het is nooit stil aan tafel.

Bruun en ik hebben allebei priveles. In het begin was het voornamelijk veel oefeningen doen, maar nu bestaan de lessen meer uit kletsen over van alles en nog wat. Soms doen we spelletjes, zoals Scrabble, met de rest van de studenten of gaan we het stadje in om lokaal eten te proberen. Fernanda (mijn lerares) en ik hebben ook een keer samen geshopt. Het is natuurlijk erg belangrijk om mijn woordenschat rondom kleding, schoenen etc. uit te breiden :-).

In de weekenden zijn we vrij en gaan we meestal op pad hier in de buurt van Copan. Er is zoveel te doen hier! We hebben de Maya ruines bezocht, paardgereden, een boerderij in de bergen bezocht, tijdens Pasen de processies in de stad bekeken, koffieplantages gezien en nog veel meer. Verder hebben we ook een canopy tour gedaan. Je hangt aan een kabel en sjeest van boven naar beneden, boven de boomtoppen, van een berg af. Echt super gaaf! Verder gaan we aankomende zondag weer even de grens overnaar Guatemala om daar nog meer ruines te bezichtigen.

We willen nog een week hier in Copan blijven en daarna richting Roatan te gaan; een eiland in het noorden van Honduras. Het schijnt daar een tropisch paradijsje te zijn, dus dat willen we natuurlijk niet missen. Bruno gaat daar waarschijnlijk duiken en ik ga denk ik melk uit een kokosnoot drinken op het strand. En daarna....gaan we richting Nicaragua! Mijn zus en zwager zullen daar ook zijn en we kijken er enorm naar uit om hen weer te zien! Maar goed, eerst nog even flink aan de studie!

Liefs,

Bruno en Lein

New York New Yooooooooork :-)

Lieve iedereen,

De zon schijnt. Weslenteren door de kleine straatjes van Antigua. Op elke hoek van de straat is wel een monument of een kerk te vinden. Voor ons lopen mensen in klederdracht. We zijn in Guatemala! New York ligt inmiddels letterlijk mijlenver achter ons. Gek dat je na een paar uur vliegen weer in zo'n totaal andere wereld kunt zijn...

Onze 5 dagen in New York waren hectisch en vooral erg gaaf en gezellig! Na een lange vlucht landden we op JFK. Op z'n Amerikaans uiteraard met een 'yellow cab' naar ons hotel in Brooklyn gereden. Daar wilden we even snel onze spullen droppen, douchen en naar het hotel van mijn ouders. Maar..mijn ouders bleken, op het moment dat wij in de taxi zaten, al een 'blokkie om' te zijn gegaan en, hoe toevallig, liepen ze net langs op het moment dat wij onze taxi uitstapten. Na 5 maanden was het uiteraard weer super om elkaar weer te zien! Toch voelde het ook alsof we elkaar vorige maand nog gezien hadden. 'S avonds heerlijk sushi gegeten (daar waren we wel aan toe na al die Afrikaanse pocho en bonen) en lekker bijgekletst. Daarna vroeg het bed in gedoken want de volgende dag zouden we Coen en Martijn gaan zien! Om 11 uur zouden we voor het, uiteraard decadente ;-), hotel afspreken.

Na een slechte nacht (midden in de nacht wakker vanwege het enorme tijdsverschil en toch wel spanning...Gaan mijn ouders, Coen en Martijn het echt wel leuk hebben? Is New York echt wel een gave stad?) zijn we met de metro naar Broadway gereisd. Uiteraard allemaal een bekertje koffie/thee mee...Lekker Amerikaans hahaha...dat vind ik er altijd wel cool uitzien. En daar stonden Coen en Tijn dan te wachten! Eerst in de Starbucks lekker bijgekletst en nog maar eens een bakkie gedaan en vervolgens eerst eens Times Square bekeken. Vooral mijn vader was erg onder de indruk van alle grote verlichte reclameborden en de mega hoge wolkenkrabbers overal. Echt bizar om daar doorheen te lopen. Normaal zie je het alleen op de TV. Na Times Square zijn we naar het Rockefeller gegaan. Dit is een media/entertainment toren. Als je met de lift omhoog gaat, 70 verdiepingen, dan heb je een prachtig uitzicht over Manhatten. Super mooi! Uiteraard hebben we 's middags lekker ordinair (mijn moeders woorden he) hamburgers gegeten met grote glazen cola.

De volgende dag stonden LIberty Island en Ellis Island op het program. Ellis Island is het eiland waar vroeger de immigranten aankwamen. Ik vond Ellis Island wat tegen vallen...Het museum was te groot vond ik. Maar het vrijheidsbeeld op Liberty Island was natuurlijk een must see! Gaf ook een super cool uitzicht over de skyline van New York. 'S avonds hebben we gegeten in het Stardust Cafe. Een restaurant in jaren 60/70 stijl met zingende obers. Daarna met z'n zessenlekker een afzakkertje genomen in een Irish Pub.

De volgende dag hebben we o.a. over de Brooklyn Bridge gelopen. Dat was echt een hoogtepuntje! Super mooi! 'S middags hebben we Ground Zero bezocht. Mijn vader wilde dit heel graag zien en ik vond het ook wel iets wat je moet hebben gezien als je toch in New York bent. Was wel indrukwekkend! Er zijn 2 prachtige monumenten gebouwd.

Helaas, helaas zijn 5 dagen New York toch wel erg kort..zeker als je je in goed gezelschap bevindt :-). De volgende dag zouden mijn ouders en Coen en Tijn weer naar huis vliegen :-(. 'S morgens hebben we in het hotel nog lekker even een bakkie gedaan met z'n allen en daarna....Tijd om iedereen weer gedag te zeggen . Bah dat blijft toch altijd vervelend :-(. Nogmaals pa, ma, Coen, Tijn super bedankt voor de gezelligheid!!!

En nu...zijn we dus in Guatemala gearriveerd. In tegenstelling tot alle hectiek in New York heeft niemand hier haast en is alles 'muy tranquillo'. Super lekker eten/drinken (lekkere tomatensapjes en rode wijntjes), vriendelijke mensen en prachtige gebouwen. Ook hier in Guatemala is veel armoede, maar hier in Antigua zie je daar niet veel van. Aanstaande zondag reizen we 's middags richting Honduras. Daar zullen we ong. 7 weken Spaans gaan leren. Dat is hier wel heel hard nodig!

Bij deze wil ik iedereen ook weer even bedanken voor alle leuke mailtjes en reacties op onze site! Super om te lezen dat iedereen zo meeleeft! Ik loop wat achter in het beantwoorden van de mail, maar aankomende week zal ik weer wat meer achter de laptop zitten!

Liefs,

Bruno en Lein

Tunadamu Uganda!

Lieve iedereen,

De tijd is omgevlogen! Van de week beseften we ons opeens dat er nog maar een paar dagen in Oeganda over zijn. Op zo'n moment ga je toch even terugblikken. Wat een bijzondere en soms bizarre ervaring was het om in Oeganda te zijn. Een land dat zo anders is dan Nederland. Een cultuur die zo anders is dan de Westerse cultuur. Mensen die constant iets van je willen,omdat ze jetoch vaak zien als wandelende geldzak. De verschikkelijke rommelige, armoedige stadjes. De vieze uitlaatgassen (geen roetfilters), de enorme hoeveelheid stof en de afvalhopen die op iedere hoek van de straat worden verbranddie ervoor zorgendat het leven hier in Mukono ongeveer gelijk staat aan het roken van 10 sigaretten per dag.De bizarre ideeen die Oegandezen hebben over bepaalde zaken, zoals bijvoorbeeld homoseksualiteit, en dan nog de armoede overal...

En toch...Hadden we het nooit willen missen. Naast het feit dat mensen altijd wel iets van je willen, zijn de mensen hier ook super gastvrij en geven ze ook heel veel. Zo nodigde Norah, een lerares op de basisschool, mij uit om na schooltijd nog even haar huis te bekijken. Toen ik daar aankwam werd ik omhelsd door haar moeder (daar woont ze mee samen) en werd er meteen voor me gekookt. Een huis was het trouwens niet echt te noemen. Er is geen douche,WC en er zijn geen meubels. Er liggen 2 matrassen en er is een soort van keukentje waar op houtskool eten wordt gekookt.

Daarnaast is de natuur in Oeganda echt super super mooi. Vorig weekend zijn Bruun en ik een weekendje naar een eiland op de Nijl geweest. Een klein eiland met super veel bomen, vogels en apen. Een klein paradijsje!

En natuurlijk zijn de kinderen op de school echt ontzettend leuk. Hoewel de uitdaging van het werken als assistent op de school er wel een beetje begint af te raken, zorgen de kinderen ervoor dat het elke dag leuk blijft. Vooaral dansen en zingen vinden ze fantastisch. Ook sporten vinden ze leuk. Afgelopen week hebben we gevoetbald met de hoogste klassen. Ik heb zelden kinderen zo fanatiek bezig gezien. Ik denk dat dat waarschijnlijk ook komt omdat ze in de klas vrij weinig mogen. Discipline hebben ze hier erg hoog in het vaandel staan. Helaas, helaas kwamen we er in de tweede week al achter dat het hier normaal is om kinderen met een tak of met de vlakke hand een flinke tik te geven. Hier kunnen we maar niet aan wennen. Als excuus geven ze dat de klassen zo groot zijn dat ze dit wel moeten doen om orde te houden. Waar ik mij het meest aan irriteer is het feit dat kinderen in sommige klassen ook worden geslagen als ze hunopdracht niet goed hebben gedaan. Dat dit misschien zou kunnen komen door andere problemen (er zijn kinderen waarvan ik zeker weet dat ze het niveau (nog) niet aankunnen) daar wordt verder niet naar gekeken.

Van EHBO wisten de leraren/leraressen ook nog niet zoveel. Jeroen en ik hebben daarom aan alle docenten een EHBO cursus gegeven. We hebben het voornamelijk gehad over hoe je een wond moet ontsmetten, wat te doen bij brandwonden, een bloedneus etc. 2 Medische vrijwilligers hebben een hele lading verband, pleisters, handschoenen etc. gedoneerd. Ze hadden op de school echt helemaal niets, geen pleisters, ontsmettingsmiddel, niets.

Over donaties gesproken...We hebben de mensen die geld hebben gedoneerd voor Oeganda al een mail gestuurd (ik hoop dat alle mails zijn aangekomen!) en verteld dat de posters waar Bruun mee bezig is geweest inmiddels af zijn. Ze zijn super mooi geworden! Ze zijn gedrukt op PVC (weerbestendig) en 2 bij 1.30 metergroot. Vandaag gaan we ze ophalen bij de meubelmaker, want die heeft er frames omheen gemaakt. Tenminste.., Ik hoop dat de frames nu echt klaar zijn, want dat zouden ze eigenlijk afgelopen vrijdag al zijn. Oeganda he ;-)?! Daarnaast ben ik bezig om in alle klassen popcorn uit te delen (in totaal 800 kinderen). Ik moet nu nog 3 klassen doen en dan hebben ze allemaal gehad. Ik wilde eigelijk iets gezonders geven, maar dat bleek qua prijs en vervoer niet helemaal te lukken. Maar goed de kinderen hier zijn weg van popcorn, dus het is wel een goed idee geweest. Nogmaals wil ik iedereen echt super bedanken voor de donaties! Ik zal vanmiddag dan echt de foto's gaan plaatsen! Zoals ze hier zeggen: 'God bless you'en 'We are so grateful',

Morgen is onze laatste dag op school. Er is morgen een assembly (bijeenkomst) waarbij alle kinderen en leraren aanwezig zullen zijn. Ze willen geloof ik voor ons gaan zingen en dansen. Verder willen ze ook nog een diner voor ons regelen. Ik heb al gezegd dat ze echt niet zoveel moeite hoeven te doen, maar ze staan erop. En dan...dinsdag zullen we naar New York vliegen! Dat zal wel een mega cultuurshock worden. Maar we kijken er enorm naar uit! Mijn ouders en Martijn en Coen zullen ook in New York zijn dus dat wordt vast en zeker hartstikke gezellig. We kijken er naar uit mijn ouders en Coen en Tijn weer te zien. Dus...tot in New York!

Tunadamu (tot ziens in het Luganda)!

Bruun en Lein

Oog in oog met een jonge silverback gorilla :-)

Wel of niet naar Bwindi Inpenetrable National Park om de berggorilla's te spotten...Lang hebben we erover nagedacht, omdat de permits om deze apen te bezichtigen echt mega duur zijn. Maar omdat er nog zo weinig berggorilla's zijn en deze alleen te zien zijn in Oeganda, Rwanda of Congo, hebben we uiteindelijk toch besloten om onze kans te grijpen en een gorilla tracking te gaan doen. Het was nog even spannend of we uberhaupt nog op korte termijn permits konden regelen. Per dag kunnen er maar 8 mensen een tracking doen. Gelukkig was het uiteindelijk toch gelukt om voor afgelopen zaterdag de permits te regelen!

Afgelopen donderdagochtend zijn we vertrokken met onze chauffeur Badru. Omdat het onmogelijk is om met het openbaar vervoer in Nkuringo (het gedeelte in Bwindi waar wij de tracking zouden gaan doen) te komen, hebben we een chauffeur 'ingehuurd'. Om er alles uit te halen wat erin zit, zijn we, na een bezoek aan de evenaar (leuk om nu ook in een ander continent op de evenaar te staan :-)), eerst naar Lake Bunyonyi gereden. Dit is een super groot meer met eilanden erin. Deze eilanden zijn ontstaan door vulkaanuitbarstingen. Echt super mooi! De volgende ochtend hebben we een uur gevaren over het meer om de Batwapygmeeen te bezoeken. Op zichviel dit wel een beetje tegen. De pygmeeen gingen dansen en zingen,maar hetvoelde een beetje als aapjes kijken. Ze leken er ook niet echt veel zin in te hebben. Omdat ze na hun'optreden' weer terug moesten lopen naar Rwanda (zo'n 1,5 uur) hebben we nog een jerrycan drinken voor ze gekocht van de locals.

Na ons bezoek aande pygmeeen zijn we 's middags nog zo'n 4 uur verder gereden naar Bwindi. Was echt een fantastische reis. In de verte konden we de bergen met tropisch regenwoud zien oprijzen. Bij aankomst in Nkuringo Camp (waar we die nacht ineen tentje zouden slapen) werden we verwelkomd door zingende kinderen. We hebben met ze meegedanst, zodat we de volgende dag getraind zouden zijn voor de tracking :-). Na een kort nachtje (we waren best wel zenuwachtig) moesten we vroeg op voor de briefing. Hierin werd vertelddatde tracking zwaar kon zijn, wat we konden verwachten etc. Na debriefing was het dan eindelijk zover....We konden Bwindi in!!!Al na een uur aan de rand van Bwindi te hebben gelopen kregen we al een sein van onze 2 guards dat de gorilla's in de buurt waren. En ja hoor...na wat dieper de bush in te zijn'gelopen', hoorden we geritsel...Rechts zagen we wat zwartharigs bewegen....een blackback gorilla (oftewel een vrouwtje, het mannetje wordt de silverback genoemd)!! En...verderop zaten 1 grote blackback en 4 kleinere gorilla's rustig gras te eten. Ze keken naar ons, maar trokken zich verder niets van ons aan. Na nog wat verder te lopen zagen we nog 3 gorilla's zitten. Opeens hoorde ik achter mij takjes breken en geschuivel. Komt er opeens een jonge silverback uit de struiken gelopen! Vlak voor ons (op 1 meter afstand) bleef hij staan. De guards gebaarden dat we plaats moesten maken voor de silverback. Vervolgens liep de gorilla echt vlak achter ons langs (we hadden hem kunnen aanraken ;-)) om vervolgens weg te lopen. WOW!! Dat was echt zokicken! Na een uur tussen de gorilla's te hebbendoorgebracht moesten we helaas weg, omdat ze niet te veelmogen worden gestoord. Nadat we het park uit warengewandeld (dat was best zwaar) zijn we weer teruggereden naar Lake Bunyonyi om bij te komen van deze te gekke ervaring!!! Zie foto's :-).

Liefs,

Bruun en Lein

Eerste werkweek @ Mother Kevin Primary School

Op z'n Oegandees heeft een tijd geduurd voordat we eeeeeiiiindelijk konden beginnen met het vrijwilligerswerk. In eerste instantie was het de bedoeling dat we, omdat de kinderen van de basisschool nog vakantie hadden, in het weeshuis zouden gaan werken. Helaas helaas bleek het echt onmogelijk om een afspraak te maken met de degene die over het weeshuis gaat. Maar goed in de tussentijd is Bruno alvast gestart met het ontwerpen van posters voor de basisschool. Op de muren van de school hangen namelijk houten platen met daarop bijv. afbeeldingen van de kaart van Afrika, het menselijk lichaam etc. Deze platen zijn alleen helemaal verrot en moeten worden vervangen.

Omdat de posters nog niet af zijn, ben alleen ik afgelopen week samen met Jeroen, een andere vrijwilliger, gestart op de basisschool. We moesten maandag om half 8 aanwezig zijn. Omdat de kinderen net een paar weken vrij zijn geweest duurt het 'even' voordat alle kinderen ook daadwerkelijk op school zijn. In iedere klas zitten ongeveer 100 kinderen, maarde eerste dag waren er nog maar ong. 30 kinderen per klas. Het schijnt dat a.s. maandag alle kinderen uiteindelijk wel aanwezig zullen zijn, Maar goed, Jeroen en ik waren dus netjes om half 8 aanwezig. Bleek dat we uiteindelijk pas om 11.30 een keertje naar een klas toe konden. De kinderen waren namelijk niet zo stipt op tijd en ze moesten ook nog de klassen schoonmaken. Ach ja, je raakt er aan gewend dat de Oegandezen niet op de klok kijken.

De eerste dag was best wel onwennig. Omdat het echt een lokaal schooltje is in een klein dorpje (Kiwanga)zijn ze echt niet gewend aan het hebben van vrijwilligers. Maar goed naarmate de week vorderde zijn we erachter gekomen dat we het liefst willen assisteren in de lagere klassen. Sommige docenten dachten namelijk dat we wel even les zouden gaan geven in hun klas (mensen kijken hier helaas echt tegen ons op)...Aangezien zowel Jeroen als ik geen docent zijn, lijkt ons dat een slecht idee. We zullen dus echt gaan assisteren. We zullen de kinderen helpen met het maken van opdrachten, de opdrachten nakijken, activiteiten doen met de kleintjes zoals voorlezen, het alfabet aanleren etc.

De reden dat we voor de jongere kinderen hebben gekozen is vanwege cultuur- en taalbarrieres. De mensen spreken hier allemaal Engels. Echter is dit Engels heel anders dan het Engels dat wij spreken. De uitspraak is heel anders en ook gebruiken ze soms heel andere woorden voor bepaalde dingen. Daarnaast worden in de hogere klassen bijv. lessen gegeven in biologie. Zodra het dan bijv. gaat over de verschillende muggen die hier zijn of wat er wordt gedaan in het droge seizoen...hebben wij daar te weinig verstand van.

De kinderen reageren overigens wel super enthousiast op ons. Sowieso zijn ze hier super gedisciplineerd. Wanneer er iemand binnenkomt in de klas, staan alle kinderen op om te groeten en te vragen hoe het gaat. Daarnaast zijn ze hier ook gewend om te knielen voor de docenten, dat vind ik echt verschrikkelijk. Alle docenten stellen ons voor als 'docent, vader/moeder en vriend. Op het schoolplein roepen alle kinderen 'hello mzungu'. Al wordt het nu steeds meer 'hello teacher'. Ze willen je even aanraken of alleen maar even naar je zwaaien. De kleine kindjes (tussen de 2-3 jaar) zijn soms nog wel een beetje bang. Ze hebben nog nooit een blanke gezien.

Wat heel lastig is, is dat een flink aantal kinderen zonder ontbijt naar school wordt gestuurd. Gelukkig wordt er op school wel om 13.00 een bekertje pap aan de kinderen gegeven. Maandag was er een meisje met pijn in haar buik van de honger. Ik wilde haar mijn broodje pindakaas geven, maar de docent zei dat ze snel pap zou krijgen. Daarnaast is AIDS een groot probleem hier. Een aantal kinderen heeft AIDS en wordt niet ouder dan een jaar of 17. Verder veel kinderen met vitaminegebrek, wormen etc. Ik wil binnenkort iets van eten gaan uitdelen, maar dus wel iets gezonds. Helaas kan ik het probleem niet structureel oplossen, daar word je wel moedeloos van. Gelukkig worden ze er wel blij van als we ze helpen in de klas.

We hebben gister in Kampala een boekje gekocht. Morgen wil ik daaruit gaan voorlezen aan de oudere kinderen. Ze zijn hier gek op verhalen (ook als we vertellen hoe Nederland eruit ziet..Hebben jullie kippen??? Is het helemaal plat?? Dat vinden ze hilarisch). Verder wil ik voor de allerkleinsten (tussen de 2 en 3 jaar) nog wat meer activieiten gaan bedenken. Deze kinderen worden, vind ik, echt te weinig beziggehouden. Er is verder ook niets in de klas, alleen een paar plastic stoeltjes waar ze op zitten maar geen speelgoed oid. Jeroen is bezig om een schommel te bouwen en Bruun is bezig met tekeningen voor in de klas, dat fleurt de boel wat meer op. Kortom aankomende dagen weer voldoende om te doen :-).

Succes iedereen met de sneeuw in Nederland!

Liefs vanuit een warm Oeganda!

Mzungu's in Mukono

Lieve iedereen,

Afgelopen donderdag zat onze laatste werkdag in Bambelela erop. Het afscheid nemen van de aapjes was lastig. Je raakt zo aan ze gehecht! Ook Bobby, het aapje dat bij ons sliep, raakte steeds meer gewend aan ons. Maar goed, zoals ik in de vorige blog al zei, is het ook goed om weer verder te gaan. Silke vertelde ons nog dat er altijd een kamer voor ons beschikbaar is als we weer terug willen komen. Dus dat is altijd goed om te weten :-).

De vlucht vanaf Johannesburg naar Entebbe verliep erg soepeltjes. We vlogen via Rwanda met de Rwandair. We hadden ons al ingesteld op een of ander krot van een vliegtuig, maar dat viel 100% mee. Mooie vliegtuigen en ik kreeg zelfs mijn tomatensapje met pinda's aan boord hahahaha :-). Eenmaal in Entebbe aangekomen, werden we opgewacht door de taxichauffeur die ons naar Mukono zou brengen. Mukono is een dorp (nou ja ze noemen het een studentenstad, maar zo zou ik het echt niet willen noemen hoor hahahaha) vlakbij Kampala. Het guesthouse waar we de aankomende tijd verblijven bleek bij aankomst echt in Oegandese stijl te zijn. De WC is buiten en is een soort van long drop en er zijn geen wasbakken in het huis te vinden. Gelukkig is het water in de douche wel lekker warm als de zon veel heeft geschenen.

De eerste dag in Oeganda hebben we de buurt een beetje verkend. Dat bracht een lichte cultuurshock teweeg....Stoffige zandwegen, 'huisjes' van golfplaat, veel afval en overal kinderen die 'Mzungu Mzungu' (vreemde) naar je roepen. Dat is wel even wennen:-). Maar als je naar de kids zwaait en 'hello' zegt, dan krijg je een big smile terug. Overdag kun je prima buiten lopen (al ben ik blij dat ik met Bruun loop en niet alleen), maar 's avonds niet. Het schijnt niet echt veilig te zijn. We hebben hier ook een nachtwacht en de tuin is helemaal omheind. Er gebeuren hier soms rare dingen. Zo is er naast ons een kerk waar ongeveer om de dag een duivel wordt verdreven. Je hoort dan een hoop gegil, echt hilarisch!

Naast het verkennen van Mukono zijn we ook naar Mabira geweest, een regenwoud hier in de buurt. We hebben met een gids gewandeld en hebben apen en vogels gezien. De rit erheen was behoorlijk avontuurlijk. Je kunt hier onder andere kiezen uit boda boda's (brommers waar je met 3 man op kunt zitten) en matatu's (kleine taxibusjes). We kozen voor de matatu en dat was een belevenis op zich. met 20 man in een busje waar maar 8 man in past....Dat betekent stoeltjes delen en zweten. Maar is wel spot goedkoop!

Verder hebben we vandaag Noah's Ark bezocht; een kindertehuis een medisch centrum en een school voor kansarme kinderen. Veel trieste maar ook mooie verhalen gehoord. De kinderen zijn slachtoffer van AIDS, malaria, droogten etc. Was super interessant en veel lieve kids gezien! En morgen is er dan eindelijk voor ons een afspraak gemaakt met de directeur van de school en het weeshuis waar we voor gaan werken. We zijn erg benieuwd waar we kunnen helpen en hoe de school en het weeshuis eruit ziet....

Liefs,

Bruno en Marjolein

Monkey paradise deel 2

Lieve iedereen,

Allereerst de beste wensen voor 2012! Omdat het alweer een tijdje terug is dat ik iets heb geschreven op deze blog, wordt het zeker weer eens tijd voor een update vanuit Zuid-Afrika. Inmiddels is Inge weer terug in Nederland en heb ik Bruno er weer voor terug gekregen :-).

Gelukkig hebben Inge en ik nog samen een trip naar Zebulah kunnen maken. Zebulah is een groot park waar je wild kunt spotten en waar je met leeuwenwelpjes kunt spelen. Behalve dat we aardig wat wildlife hebben kunnen zien (kudu's, impala's, giraffen, wrattenzwijnen, zebra's etc.) was het spelen met de leeuwenwelpjes ook echt een super gave ervaring. 3 jaar geleden heb ik dit ook gedaan (met Bruno samen), maar toen waren de leeuwtjes al een stuk groter. Nu waren ze echt nog heel klein. Ze hadden wel scherpe nagels ;-). Zie de foto's! Daarnaast heb ik samen met Inge en de rest van de Bambelela 'crew'in december mijn verjaardag gevierd. Het was best vreemd om jarig te zijn zo ver weg van familie. Gelukkig ben ik niet vergeten; Silke en Lienkie hadden een taart voor mij gebakken en tijdens het ontbijt is er voor me gezongen. Daarnaast heb ik nog cadeautjes gekregen :-D. Wat zeker fijn is aan jarig zijn in het buitenland, is dat je je nergens druk om hoeft te maken. Je hoeft geen feest te organiseren, geen boodschappen te doen en ga zo maar door. Gewoon lekker in je apenkloffie de dag laten komen zoals hij komt; zeker niet verkeerd en geen gestress.

Helaas vloog Inge, de dag dat ik jarig was, weer terug naar Nederland. Maar gelukkig zou Bruun de volgende dag naar Bambelela komen!! Samen met Sue (coordinator) heb ik Bruun opgepikt van het vliegveld. Super leuk om hem weer te zien. Hij heeft het de extra maand in Namibie heel erggaaf gehad en hij was (nou ja is) echt belachelijk bruin geworden van al dat werken in de woestijn. Inmiddels is hij helemaal gesetteld hier in Bambelela. Bruno heeft, net als ik, zijn eigen shifts. Zo verzorgt hij de 'Hippies': een kooi met gecastreerde apen en de kooi met gehandicapte apen. Het is maar goed dat we geen shifts samen hebben in de kooien. De apen zijn soms super jaloers. Wanneer Bruun en ik samen in de kindergarten zijn ( 'mijn' kooi) en we geven elkaar een kus dan zijn er gegarandeerd apen die ruzie met mij proberen te maken. Bolla, een vrouwtjes aap van een paar jaar oud, is helemaal weg van Bruno en is echt jaloers. Ze maakt als Bruun in de buurt is vaak ogen naar mij (een teken van uitdagen). Ze heeft me gelukkig nog niet gebeten (even afkloppen)..ze heeft wel haar hoektanden dus ze kan behoorlijk wat schade aanrichten.

Uiteraard hebben Bruun en ik samen kerst en oud&nieuw gevierd. In Zuid-Afrika wordt alleen de eerste kerstdag gevierd. Deze dag hebben we gewoon gewerkt (de apen moeten toch eten krijgen en de kooien moeten worden schoongemaakt). Maar 's avonds heeft Damian uitgebreid gekookt (kalkoen) en hebben we cadeautjes uitgewisseld. Dat was erg gezellig. Het vieren van Oud&nieuw in Bambelela was een totaal nieuwe ervaring. Normaal vieren we altijd feest met vrienden, maar hier in Bambelela was het super rustig. We hebben onder de sterrenhemel gekletst en er was geen vuurwerk (vanwege de dieren hier en de bush om ons heen). Wel hebben we om 12 uur met champagne geproost. Al met al een vreemde en vooral stille oud en nieuw. Maar toch ook wel weer relaxed zo.

Inmiddels zitten er nu voor mij alweer 7 weken en voor Bruno 3 weken Bambelela op. De tijd is wel echt voorbij gevlogen! Volgende week donderdag vliegen we al naar Oeganda om daar in een weeshuis en een school te gaan werken. We zullen de aapjes hier wel super gaan missen. Zeker nu Bobby (een aapje van ong. 3 maanden) sinds oud&nieuw bij ons slaapt. Het is echt een verschrikkelijke apenkop. Als hij zijn zin niet krijgt kan hij heel hard gillen en bijten, maar hij kan ook vreselijk lief zijn (als hij slaapt...;-)). Echer is het hier soms wel net een soapserie. We zitten hier met een groep mensen op een klein stuk grond, redelijk in de bush. Er zijn soms behoorlijke drama's hier en er wordt best wat geroddeld. Eigenlijk is Bambelela een apart wereldje op zich. En straks.. na 2 maanden is het denk ik goed om weer even verder te kijken dan dat wereldje.

Dus...Nog even genieten van alle apen en de prachtige bush om ons heen en dan...op naar de kindjes in Oeganda!

Liefs,

Bruun en Lein

Monkey Paradise!!

Lieve iedereen,

Na meer dan 2 weken in Bambelela te zijn, wordt het weer eens tijd voor een update. Deze keer dus alleen van mij (Lein), omdat Bruun nog in Namibie zit. Bambelela is een 'wildlife rehabilitation farm', voornamelijk gespecialiseerd in vervetapen. 3 Jaar geleden hebben Bruun en ik ook vrijwilligerswerk voor Bambelela gedaan...Dus ik was best zenuwachtig om terug te gaan naar de plek waar wij toen zo'n super gave tijd hebben gehad.

Gelukkig zouden onze vliegtuigen (Bruun naar Walvisbay en ik naar Johannesburg) rond dezelfde tijd vertrekken. We konden dus nog samen naar het vliegveld. De vlucht naar Johannesburg verliep snel. Ikzat naast 2 Afrikanen dus ik kon lekker kletsen. Op het vliegveld werd ik direct opgepikt door de taxi die mij naar Bambelela zou rijden. Na 2,5 uur in de taxi te hebben gezeten, begon ik de omgeving al te herkennen, alleen was alles veeeeel groener dan 3 jaar geleden. Omdat het nu het regenseizoen is (en dat hebben we geweten) is alles nu super groen. Eenmaal in Leopards Rock (het gebied waar Bambelela is) aangekomen was het zo fijn om de rood-bruine zandweggetjes met al het groen weer terug te zien. Ookkon ikde zebra's, impala's en struisvogels zien rondrennen. Yeah I am back :-).

Bij aankomst in Bambelela werd ik direct door een aantal vrijwilligers verwelkomd en kreeg ik een rondleiding. Het is een stuk groter geworden en er zijn nu super veel wilde apen. Uiteraard wilde ik direct onze baby van 3 jaar geleden (Optel MPenzie)zien. Helaas negeerde hij me totaal toen ik hem riep. Achteraf gezien gaf ditjuist aan dat hij me nog herkent, maar dathij boos is dat ik hem 3 jaar geleden heb verlaten.

Tijdens mijn eerste dagen heb ik voornamelijk een beetje meegelopen met de andere vrijwilligers om te zien hoe alles hier werkt. Al snel mocht ik Belinda (permanente vrijwilliger) helpen met de kindergarden 'Olivia'. Hierin zitten een paar jonge aapjes en een paar apen die lage rang hebben (apen leven in troepen en in alle troepen is een bepaalde hierarchie). Inmiddels heb ik de kooi helemaal overgenomen en maak ik het eten (fruit, noten, eireren en wormen...die ik overigens zelf ook nog even heb geprobeerd...smaakt naar boter:-)) voor deze apen. Verder maak ik elke dag schoon in de kooi, geef ik 's avonds melk en dekens en observeer ik de aapjes elke dag een uurtje. Daarnaast zit ik elke dag een uur met 3 baby aapjes; Bobby, Jasper en Neyo (allemaal rond een maand oud). Ik zorg ervoor dat ze drinken, spelen, slapen en niet weglopen ;-).Ten slotte heb je iedere dag projecttijd, waarin je bijv. extra dingen schoonmaakt, hangmatten maakt etc. Ik probeer zo af en toe tijd vrij te maken om in de kooi met de gehandicapte apen te zitten, zodat ik MPenzie kan zien. Hij begint al steeds meer naar me toe te komen, vooral als ik voor 'm zing. Ik ben er wel voorzichtig mee, omdat hij al zijn grote hoektanden heeft.

Ik ben inmiddels ook al een keer gebeten door Manu. Een aapje van een paar maanden in mijn kooi. Hij zat in mijn nek en daar wilde ik hem wegpakken. Helaas vond hij dat echt geen goed idee en begon hij te gillen en te bijten in mijn handen en arm. Het jammere is dan dat alle apen dan opeens boos worden en je willen bijten. Ben toen maar even de kooi uitgegaan. Later was de rust gelukkigweer wedergekeerd.

Behalve al het harde werken is er ook tijd voor ontspanning (niet al te vaak overigens). Zo ben ik met de coordinator van de vrijwilligers al een keer naar de releasesite geweest. Dit is een plek ergens in de bush waar een troep apen, die in Bambelela zijn grerehabiliteerd, wordt uitgezet. Op het moment dat wij er waren, zaten de apen nog in de kooi om te wennen aan de omgeving. Een permanente vrijwilliger houdt het gedrag van de apen dag en nacht in de gaten. Op weg naar de releasesite nog wat wildlife gezien, zoals giraffen. Was dus wel een gaaf tripje!

Daarnaast heb ik samen met Silke Inge opgehaald van het vliegveld! Inge is een vriendindie 5 maanden in Port Elizabeth (ook in Zuid-Afrika) heeft gestudeerd. Voordat we Inge op gingen halen zijn we eerst nog naar de Nelson Mandela Market geweest in Johannesburg om een halve ton aan fruit en groente te halen voor de apen. Wat een hysterie daar zeg! Maar was leuk om te zien hoe Silke haar boodschappen doet.

Verder zijn Inge en ik naar een spa geweest, hier in Warmbaths om even te relaxen...en hebben we eergister een trip naar de grens van het Krugerpark gemaakt. Silke kreeg namelijk een telefoontje dat er een baby aapje was afgeleverd in Moholoholo, een rehabiliatiecentrum gespecialiseerd in vogels en wilde katten. Inge, Andrea, Caroline en ik hebben de trip naar Moholoholo gesponsord en het aapje opgehaald. We moesten al om 3.15 ons bed uit want het zou een lange trip worden. In Moholoholo hebben we nog een rondleiding gekregen. Dat was super leuk, want we hebben een roofvogel van onze arm (waar een stuk vlees op lag) laten eten en we hebben een baby neushoorn geaaid. Het baby aapje bleek helaas ondervoed te zijn. Gelukkig gaat het nu beter met hem en is hij al lekker met de andere baby apen aan het spelen.

Hoewel het hier soms hard werken is en het niet altijd leuk is om continu onder de apenpoep/plas te zitten, elke dag weer de wilde apen te moeten wegjagen (wat mijerg slecht afgaat), en altijd het risico te lopen om een flinke apenbeet op te lopen,is het echtheerlijk om weer terug te zijn!

Liefs,

Lein