Dia de muertos in Mexico

Zo, de openhaard brandt lekker. Het is avond en het is buiten zo’n 10 graden. Zijn we stiekem alweer in Nederland? Nee hoor! We zitten ergens ver weg gemoffeld in de bergen van…Mexico. We zitten in een cabaña in het bergdorpje Capulalpam de Mendez. Onze cabaña heeft een openhaard en een terras met uitzicht over een vallei... en dat voor 11,10 euro per persoon. En als ik dan toch nog even mag opscheppen over de prijzen (ik ben en blijf een Nederlander): we eten hier een driegangen diner voor 2,75 europer persoon inclusief drinken. Dat we geen idee hebben wat we bestellen (je bestelt iets maar je krijgt toch iedere keer iets anders voorgeschoteld?!) maakt niet uit. Ook hebben we hier in Capulpam de Mendez de beste taco’s ooit gevonden. Het is zoals we in Nederland een hotdogkraam hebben, maar dan met taco’s die je zelf kunt aanvullen met chilipepers, koriander, guacemolesaus en uien. Hmmmm. Het is wel lekker om in een bergdorpje te zijn na feestelijk Oaxaca. Maar misschien beter om bij het begin te beginnen, want na Jordanië zijn we natuurlijk eerst naar Mexico stad gevlogen. Een lange reis van ongeveer 21 uur, maar we hadden goed zicht. Toen we dichtbij Mexico waren, zag ik de zee lichtblauw worden en een paar tropische eilandjes liggen.

Mexico stad bleek alles mee te vallen. Normaal houden we niet van grote steden, maar Mexico stad is echt de moeite waard.Mooie straten met veel groen en koloniale gebouwen. Vanwege het staartje van een orkaan was het er helaas wel regenachtig en koud. Na Mexico stad zijn we met de bus naar Puebla, een koloniaal stadje, gereisd. Na Puebla stond Oaxaca (spreek uit als wahaka) op het programma. Dit bleek namelijk dé stad te zijn om Dia de muertos te vieren. Tijdens Dia de muertos herdenken de Mexicanen de overledenen. Een groot deel van Mexico bestaat al weken uit skeletten van snoep, hout, gips, skeletten in de vorm van slingers, brood etc.De Mexicanen geloven dat tijdensDia de muertos de overledenen terug komen op aarde. Deze worden onthaald door middel van altaars met bloemen. Op de altaars ligt eten dat de overledene lekker vond en spullen die hij/zij belangrijk vond.Dia de muertos bestaat uit verschillende dagen en is een mix van Azteekse en katholieke rituelen.Er is een dag voor de overleden kinderen (angelitos), de overleden zwangere vrouwen etc.Ieder dorp viert het op een eigen manier, maar op 31 oktober gaan de meeste Mexicanen naar de begraafplaats om de graven te versieren en om daar over de overledenen te praten. Ze blijven daar ook slapen. Wij zijn ’s avonds ook naartwee begraafplaatsen in de buurt van Oaxaca geweest. Wat een bijzondere toestand was dat zeg! Mariachi’s (van die Mexicaanse muzikanten) en bands die muziek aan het maken zijn naast de graven. Kinderen die over de graven klauteren, mensen die Mezcal (Tequila) aan het drinken zijn naast het graf. Ook liepen er op één begraafplaats verklede skeletten rond! Overal zijn lichtjes, kaarsen en bloemen. Een bijzondere mix van ‘feest’ en rouw.

Op 1 november zijn er in veel dorpen comparsas. Dit zijn een soort parades, maar eigenlijk kan het woord comparsa niet worden vertaald. ’s Avonds zijn we naar het plaatsje Etla gegaan om daar een comparsa bij te wonen. De tour werd gestart met wat glaasjes Mezcal: oftewel de fles ging het tourbusje door en kwam bijna leeg weer terug bij de gids. Maar geen probleem: een Mexicaanse gids heeft altijd een reserve voorraadje bij zich. In Etla aangekomen bleken we naar het huis te gaan van de persoon die de comparsa heeft gesponsord. Het bleekvoor heteerst te zijn dat toeristen hierbij mochten zijn. Het schijnt nogal een besloten iets te zijn. Na kennis te hebben gemaakt met de man die deze festiviteit heeft gesponsord, mochten we zijn huis in om mee te eten en nog meer Mezcal te drinken. Het werd gezellig en er hing een heuse carnavalssfeer. De comparsa bestaat namelijk uit een hoempapaband en verklede mensen en vertrekt altijd vanaf het huis van de persoon die de comparsa heeft gesponsord. Sommige verklede mensen waren echt freaky om te zien. Zo was er bijvoorbeeld een Jezus, inclusief blauwe kleurlenzen, bloed, doornenkrans en levensgroot houten kruis, brrrrr. Foto’s volgen snel.De comparsa danst de hele nacht en ochtend tot 12.00. Daarna is het voorbij. Uiteraard zijn we niet tot 12.00 de volgende dag gebleven ;-), maar gaaf was het wel!

Behalve de Dia de muertos festiviteiten, hebben we in Oaxaca ook nog wat Spaanse lessen genomen om de boel nog wat op te vijzelen en sliepen we bij een gastfamilie. Kortom, we hebben ons weer goed vermaakt. Nu zijn we nog even in Capulalpam de Mendez, maar het plan is om verder te reizen naar San Cristobal de las Casas. Wat we daar gaan doen….dat weten we zelf ook nog niet.

Hasta pronto!

Jordanië in vogelvlucht

Lieve iedereen,

Allereerst bedankt voor alle leuke reacties die we van jullie hebben ontvangen. Super leuk om te lezen dat jullie met ons meereizen. Onze tijd in Jordanië is omgevlogen. Nadat we ’s avonds waren geland op Amman, zijn we meteen de volgende dag op pad gegaan. 7 Dagen Jordanië is toch wel aan de krappe kant. We zijn gestart in het plaatsje Madaba. Hier hebben we Mount Nebo bezocht (voor de kenners: Mozes zag vanaf deze berg het beloofde land). Het uitzicht was erg mooi, we konden naar Jericho en Jeruzalem kijken. Na Mount Nebo zijn we doorgereden naar de dode zee. Na een vermogen te hebben betaald om überhaupt deze zee in te kunnen, liepen we optimistisch het water in. Dit bleek super pijnlijk te zijn!! Tip 1: scheer je niet voordat je de dode zee betreedt.

De dag na ons bezoek aan Mount Nebo en de dode zee zijn we ’s morgens vroeg door onze gids opgepikt. Een professionele en vriendelijke man die ons eerst naar Petra, een van de zeven wereldwonderen, heeft gereden. We bleken daar in een vet hostel te zitten met uitzicht over de vallei waar Petra achter ligt. Wow! De vrouw die het hostel runt heeft ons allerlei tips gegeven voor handige routes door Petra. In totaal hebben we in twee dagen tijd twaalf uur door Petra gelopen. We wisten niet dat het daar zo groot was. Het is gewoon echt een hele stad! We hadden trouwens verwacht dat het er super druk zou zijn met toeristen, maar het schijnt dat het toerisme enorm is afgenomen door de problemen in het Midden Oosten. Hotels ontvangen annulering na annulering. Overigens hebben wij ons totaal niet onveilig gevoeld. Het enige wat je merkt is dat er meer checkpoints zijn, waar de politie controles uitvoert. Ook bleek het bij aankomst in Jordanië nogal een probleem te zijn dat we uit Iran kwamen. We moesten naar een apart kamertje om te worden ondervraagd. Het was niet echt een verwelkomende binnenkomst

.

Na Petra zijn we weer door onze gids opgepikt en zijn we naar zijn bedoeïenenkamp gereden dat in de Wadi Rum woestijn ligt. Daar hebben we drie nachten in een traditionele tent overnacht. Het was daar super relaxed! Lekker eten (het diner kwam van een bbq onder de grond) dat we op traditionele tapijtjes opaten en zooo lekker stil! ’s Avonds hadden we een kampvuur met bedoeïenen wijn (thee, veeeel zoete thee). Een van de jongens die in het bedoeïenkamp werkt zong liedjes bij het kampvuur met zo’n Oosters trommeltje. Een goed sfeertje

.

De Wadi Rum woestijn was erg mooi en weer heel anders dan alle andere woestijnen die we tot nu toe hebben gezien. We hebben veel rondgereden en wandelingen gemaakt. Het wandelen bleek nogal avontuurlijk te zijn. Op onze laatste dag in de Wadi Rum, hadden we een vier uur durende wandeling met een gids: Abdullah. We liepen in een rijtje. Ik voorop, gevolgd door Abdullah, die gehuld in hoofddoek en jurk met sandalen, achter mij aanslofte. Hij sprak weinig Engels, wat het verlaten woestijn gevoel eigenlijk alleen maar ten goede kwam. Achter Abdullah liep Bruno, ook gehuld in hoofddoek, en met al onze benodigdheden voor de wandeling. We liepen zo een tijdje, toen Abdullah opeenseen gek sprongetje maakte en begon te roepen ‘Cobra, cobra not good!’ ‘ Kiell iet, kiell iet’!!! En zo gebeurde het dat Abdullah grote stenen zocht en de cobra (nou eigenlijk was ie niet heel groot) letterlijk een kopje kleiner maakte. Ik heb bij iedere worp ‘Oh my god, oh my god’ geroepen en Bruno heeft het geheel gefilmd. Na een aantal rake worpen was de slang zo dood als een pier. Abdullah maakte met een paar handbewegingen nog even duidelijk, dat als deze slang je bijt je zelf het loodje zou leggen. ’s Avonds vertelde ik bij het kampvuur aan onze gids wat er was gebeurd. Al snel zei onze gids dat Abdullah zich vergist heeft. Het bleek helemaal geen giftige slang te zijn! Wat vreselijk naar

. Ik zal die geknakte slang niet snel vergeten!

Na de woestijn stond nationaal park Dana nog op het program. Wederom weer prachtige uitzichten en genoten van de mooie Jordaanse natuur. Zie foto’s! Inmiddels zijn we alweer mijlenver van Jordanië verwijderd. Na een reis van in totaal 21,5 uur zijn we nu in Mexico stad aangekomen en … hoe het daar is horen jullie in de volgende blog

.

Adios!

Bruno en Marjolein

Heb je even?

Omdat ik in Iran geen blog mocht plaatsen, volgt nu pas onze eerste reisblog. Nu ik dit zit te typen zitten we op de luchthaven te wachten op onze vlucht naar Jordanië. We zijn inmiddels drie weken onderweg en hebben veel kunnen zien van Iran. We zijn gestart in Teheran. Vervolgens zijn we doorgereisd naar Kashan, Esfahan, Shiraz, Yazd en Kerman. Vervolgens zijn we vanaf Kerman, per trein, het hele stuk weer teruggereisd naar Teheran. Hieronder onze bevindingen

.

Alles duurt hier lang. Als je bus om 10.00 zou vertrekken, ben je om 10.30 nog de busterminal niet uit. Als je besluit een tour te doen van 8.30 tot 17.00 dan kom je pas om 20.00 weer in je hostel aan omdat:

1. De taxichauffeur nog ‘even’ moet bidden in de moskee
2. Je vervolgens nog koekjes krijgt aangeboden in de moskee
3. Omdat we nog uitgenodigd worden om thee te drinken
4. Omdat de broer van de taxichauffeur nog even wil weten waar we vandaan komen en wat we (=Bruno, mannen spreken vrouwen hier in principe niet aan) in Nederland doen
5. Men hier nooit haast heeft

Als je ‘romantisch’ (hand in hand lopen mag hier in principe niet) over de brug in Esfahan wilt lopen ben je 1,5 uur verder omdat mensen je blijven aanspreken: “ Sir, I am so happy to see you”. De mensen in Iran zijn zo gastvrij en zo lief! Zo kwamen we in de bus van plaats 1 naar plaats 2 (ik noem geen namen en leg zo uit waarom) 2 mannen tegen die een kantoor hebben in plaats 2. Een van de mannen nodigde ons, na een kort praatje, uit om bij hen in het kantoor te slapen. We twijfelden, maar vonden het ergens toch wel een geinig idee. Eenmaal aangekomen in het kantoor bleken we een eigen kamer te hebben en zijn we enorm verwend met allerlei lekker eten. Tijdens het diner kwamen er zelfs nog flessen drank op tafel. Ten strengste verboden hier, vandaar dat ik de plaatsnamen niet noem! Een van de mannen brouwt de drank zelf thuis. Erg lekker! De mannen hebben alles voor ons betaald, van al het eten tot aan de taxi. Een van de mannen heeft ons ook nog de stad laten zien. Om ze te bedanken hadden we dozen noga, noten etc. gekocht. Echter kregen we nog grotere dozen noga en allerlei ander eten terug. Een bijzondere ervaring, die wederom lang heeft geduurd

!

Het dragen van de hejab (hoofddoek en bedekte kleding) werd op een gegeven moment wel een beetje irritant. Het is gewoon super heet! Zeker als je ook nog eens een chador (lang kleed) over deze warme kleding moet dragen. In sommige moskeeën is dit namelijk verplicht. De eerste keer vond ik het nog wel grappig, maar met 35 graden is de lol er snel vanaf. Zeker als je mannen in hun t-shirtje (lees: Bruno) ziet lopen. Hoe onrechtvaardig!

Soms gaat het ook helemaal nergens over. Moet je in een bepaalde moskee of mausoleum door een aparte ingang voor vrouwen, kom je elkaar aan het einde van de gang weer tegen. Maar ondanks dit vinden we Iran een heel mooi land. Er is zoveel te zien! Prachtige moskeeën, tombes, paleizen, karavanserais, tuinen en bazaars. Ook vonden we Persepolis (een heel groot opgegraven paleis en tombes) heel bijzonder. Zie foto’s

. Verder hebben we ook twee tours gedaan door de woestijn. Vooral de kaloetwoestijn ,met gekke rotsformaties, was een hoogtepuntje. Jammer alleen dat het weer niet meezat. De kaloetwoestijn staat namelijk bekend als het million star hotel. Alleen met volle maan en bewolking was daar niets meer van te zien. Ook moesten we ’s morgens eerder vertrekken omdat we in een zandstorm verzeild waren geraakt. We hebben er later wel om moeten lachen . De dorpen rondom de woestijn leken net oase stadjes. Wow super bijzonder om te zien. We voelden ons een beetje Yasmin en Aladin, alleen dan de iets minder oosterse versie .

Alle vooroordelen over Iran kloppen van geen kant. De mensen in Iran zijn zo vriendelijk en zo gastvrij. Ik denk dat we ons in geen enkel land (inclusief Nederland) ooit veiliger hebben gevoeld dan hier in Iran. De Iraniërs zelf zijn zich bewust van het denkbeeld dat Westerse landen van Iran hebben. In de woestijn sprak ik met iemand die mij vroeg: “Wil je de mensen in Nederland alsjeblieft vertellen dat we geen terroristen zijn?”

Bij deze! Iran is fantastisch!

Foto's van Iran

Hoi iedereen! Bij deze een aantal foto's om een impressie te krijgen van Iran. De blog volgt zodra we in Jordanië zijn. Groetjes uit Teheran! Bruno en Marjolein

Hello world, here we come again!

Al vrij snel na terugkomst van onze Afrika/Midden- en Zuid-Amerika reis stond het al vast. Of misschien was het al wel tijdens onze reis....'Dat reizen dat gaan we nog een keer doen!' Hoe, wat en wanneer (misschien wel over 10 jaar) wisten we nog niet, maar dat we er nog eens op uit zouden trekken was al snel duidelijk.

Weliswaar nu wat korter (Bruun 4 maanden en ik 6 maanden), maar daarom zeker niet minder gaaf! Wat is het plan? Zaterdag 20 september vliegen we naar Teheran, de hoofdstad van Iran. In Iran zullen we 3 weken blijven, waarna we een bliksembezoek brengen aan Jordanië. We hebben een Jordaanse gids gevonden die ons in 7 dagen het hele land wil laten zien. We zullen ook een paar nachten bij zijn familie in een bedoeinenkamp in de woestijn logeren. Na Jordanië vliegen we naar Mexico (we gaan van het Midden-Oosten naar Midden-Amerika, ja ja hier is goed over nagedacht!). We landen in Mexico-Stad en hebben voor de eerste 2 nachten een hostel geregeld. En daarna...ligt alles nog open. Het idee is om na Mexico nog naar Belize, Guatemala en El Salvador te reizen. Ook zal mijn zus aan het einde van de 6 maanden mij komen opzoeken. Maar verder, willen we vooral niet te veel plannen!

Vinden jullie het leuk om met ons mee te reizen? Op deze site zullen we weer een blog bijhouden. Hoewel er inmiddels, door storingen, van de vorige reis foto's en reacties zijn verdwenen, gaan we ervan uit dat jullie op deze plek weer op de hoogte kunnen worden gehouden :-). Maar, voordat we gaan, nu eerst nog onze visa ontvangen, nieuwe reisoutfits aanschaffen (kan natuurlijk niet weer met dezelfde kleding op de foto gaan), malariapillen inslaan, EHBO-kit aanvullen, afscheid nemen en nog heel veel kroketjes, spinazie met aardappels, andijviestamppot en kaas eten (niet allemaal tegelijk!). Gelukkig hebben we nog 34 dagen!

Bruno en Marjolein

Geluksvogels

Lieve iedereen,

Nog1 dagen dan zit het erop. De reis waar we ons maanden lang op hebben voorbereid en verheugd loopt ten einde. Wat was het mooi en bovenal wat een geluk dat we dit hebben kunnen en mogen doen.

Wat ons het meest bij zal blijven is \'cultuurshock\' Oeganda en het spotten van de berggorilla\'s in Bwindi. Daarnaast het paradijselijke eiland Roatan (Honduras), de ongelooflijke schoonheid en gastvrijheid van Colombia en natuurlijk de Galapagos eilanden. Heel bijzondere momenten waren ook samen met Ing de apen verzorgen in Zuid-Afrika, met mijn ouders, Coen&Tijn de Times Square in New York oplopen en met onze (schoon)zus en zwager die verschrikkelijke (\'ik ga niet meer verder\'en \'ik ben die gids nu ook wel zat\' hahaha) vulkaan in Nicaragua opklimmen en aan de rand al het lava zien borrelen. Wat was het mooi om dit met jullie te kunnen delen! Daarnaast hebben alle vrijwilligersprojecten die we hebben gedaan een speciaal plekje in ons hart. Onze gastfamilies die ons veel hebben geleerd over de cultuur, alle kinderen, dieren (aapjes :-)) en mede-vrijwilligers hebben deze reis onvergetelijk gemaakt.

Maar nu is het tijd om naar huis te gaan en kerst en oud&nieuw met onze familie en vrienden te vieren. Mijn vader heeft een huisje voor ons kunnen regelen en onze (schoon)familie is al druk beziggeweest in ons huisje. Wat een mazzel!

Bij deze willen we iedereen bedanken voor het \'meereizen\'. Bedankt voor de leuke reacties op onze site en alle mailtjes. Het was echt super om te lezen dat iedereen zo meeleefde. En...Ten slotte...Voor iedereen natuurlijk een fijne kerst en een mooi, gezond en gelukkig 2013!

En nu op naar kou, gezelligheid, westerse wereld, Hollandse kost, altijd Nederlands praten en routine...

Tot gauw,

Bruun en Lein

Zout, zilver en zon @ Bolivia

Lieve iedereen,

Terwijl ik dit aan het schrijven ben, begint het net te druppelen....Heerlijk een tropische regenbui! Jep, we zijn de uit de bergen, uit de kou en weer fijn op zeeniveau (tenminste zo ongeveer denk ik)...en in Bolivia betekent dat dus...Hitte :-). De afgelopen dagen hebben we echt heel veel vanhetlandkunnen zien. Laat ik eerst maar beginnen bij de grensovergang van Peru naar Bolivia.

Na ongeveer een week in - en rondom Cuzco, Peru(wat is de sacred valley toch super mooi zeg) hebben we de bus gepakt naar La Paz, Bolivia. De grensovergang verliep alles behalve soepel. Ten eerste, wat een armoede en stank daar! Overal afval, gillende varkens die op daken van auto\'s werden gebonden en een drukte van belang. Als je met de bus de grens overgaat moet je je eerst uitschrijven bij het ene land, de grens overlopen,en je vervolgens melden bij het andere land. Op zich niets nieuws, alleen moesten we zoooo lang wachten en werden we aangesproken door allerlei louche figuren.

Na een flinke vertraging uiteindelijk toch aangekomen in La Paz en...uhmmmm...wat een tegenvaller! Eigenlijk gewoon een vieze stinkstad! Gelukkig zouden we ons ex-huisgenootje Annabel hier weer zien, dus dat was sowieso gezellig. Later hoorden we dat Candice, ook een vrijwilligster van het weeshuis in Arequipa, in de stad zou zijn, dus die avond gezellig met z\'n vieren gegeten. De volgende dag de heksenmarkt bezocht. Hier worden allerlei kruiden, middeltjes en lama foetussen verkocht. Die schijnen geluk te brengen ofzo...brrrrr...Dezelfde middag met Annabel plannen gemaakt voor de rest van de week. We wilden namelijk super graag werelds grootste zoutvlakte \'Uyuni\' bezichtigen. Heel lang geleden bedekte een zoutmeereen grootgedeelte van Bolivia. Dit is inmiddels opgedroogd enSalar de Uyuni is er nog een gedeelte van.

Na een hobbelige rit vanuit La Paz (geen oooog dicht gedaan)uiteindelijk in de middle of nowhere in Uyuni aangekomen. De trip naar de zoutvlakte was super gaaf! Nog nooit zoiets gezien: een oneindige vlakte met alleen maar zout. Het leek een beetje op een sneeuwlandschap. We hebben een nachtje geslapen in een hostel gemaakt van zout en de volgende dag zijn we richting de grens van Chili gereden. Prachtige uitgestrekte landschappen met gekleurde meren, vulkanen en veel flamingo\'s.

Na Uyuni stond Potosi op het programma. Met Annabel en Jenna (weer een ex-vrijwilligster die we in Uyuni hadden opgedoken, ze was ook mee met de tour naar de zoutvlakte) zijn we naar de hoogste stad ter wereld gereden. Het was super koud dat we aankwamen. Ons hostel bleek een voormalig klooster te zijn, maar was prima en spotgoedkoop. De volgende dag wilden we een mijntour gaan doen. Behalve dat Potosi de hoogste stad ter wereld is, staat het ook bekend om zijn zilvermijnen. Duizenden Bolivianen werken in de mijnen. Om bescherming te krijgen tijdens het werk in de \'hel\' (zo benoemen ze het zelf..en ik geef ze geen ongelijk), aanbidden ze Tio (afgeleid van Dios; God in het Spaans. In het Quechua hebben ze geen \'D\', dus vandaar de \'T\'. De \'S\' hebben ze denk voor het gemak weggelaten). Tio is iets tussen de duivel en god in. Er zijn beelden van hem in de mijnen.

Na vele waarschuwingen van de Lonely Planet, zoals: ga niet de mijn in als je claustrofobisch bent, je last hebt van je luchtwegen, je bang bent voor giftige stoffen, bang bent voor het gebrek aan veiligheidsmaatregelen etc. Besloten we toch te gaan :-). We kozen een touroperator gerund door ex-mijnwerkers en gingen die ochtend met frisse moed naar de markt om spulletjes te kopen om aan de mijnwerkers te geven. We konden kiezen uit explosieven, cocabladeren, sinas of alcohol (96%, geen grap hebben het zelf geprobeerd). We kozen toch maar voor cocabladeren en sinas in het kader van de gezondheid. Omdat het zaterdag was, waren veel mijnwerkers vrij en dus straal bezopen. Het was negen uur \'s morgens en overal waren mijnwerkers aan het drinken. Een vriend van onze gids, 19 jaar oud met 2 kleine kinderen, zat daar op een bankje dronken te zijn. Vrouw ernaast, wat een ellende.

Na onze beschermkleding en helmen aan te hebben getrokken gingen we dan toch echt op weg naar de mijn. Ik moet zeggen dat ik wel bang was. Waar ben ik mee bezig om in een land als Bolivia onder de grond te gaan om een paar mijnwerkers aan het werk te zien? Maar goed, toch maar verstand op nul en die mijn in. De lucht was meteen al verstikkend. Gelukkig hadden we doeken gekocht om voor onze mond te doen. Na een uurtje te hebben afgedaald/rond te hebben gelopen kwamen de eerste mijnwerkers tegen. ze hadden net even pauze..Flessen drank naast hun en aan het kauwen op hun cocabladeren (helpt ook tegen vermoeidheid, honger...In de mijn eten ze niet vanwege de giftige stoffen die op het eten terechtkomen). Iets verderop ergens in een diepe afgrond hoorden we iemand aan het werk met een pikhouweel. Onze gids vroeg of hij even omhoog wilde komen om wat te drinken en de cocabladeren die we hadden gekocht aan te nemen. Het bleek een 14-jarig jongetje te zijn. Hij gaf ons verlegen een hand en vertelde dat hij elke dag ong 8 uur in de mijn werkt en \'s avonds 2 uur naar school gaat. Mensen die in de mijn werken sterven na ongeveer 10 jaar door de giftige stoffen die ze inademen. Daarnaast helpt het drinken van de alcohol van 98% en het slechte eten ook niet echt lekker mee. Vaak hebben ze niet genoeg geld om optijd naar een dokter te gaan.

Die avond zijn we uiteten geweest. Tijdens het eten kwam er een jongetje van een jaar of 10 het restaurant binnen. Hij vroeg of we eten overhadden, hij zag er viezig uit. Gelukkig hadden we nog patat over. Hij wilde alle zakjes mayonaise en ketchup over zijn patat heen. Het jongetje schransde het naar binnen en liep daarna snel het restaurant uit. De stemming daarna was uiteraard tot het nulpunt gedaald. Potosi is ronduit een nachtmerrie.

Na Potosi was het tijd om afscheid te nemen van Annabel en Jenna en tijd om de warmte op te zoeken. En in daar zijn we nu: Santa Cruz de eindbestemming van onze alweer ongeveer 14 maanden durende reis. We hadden eigenlijk het plan om hier nog wat vrijwilligerswerk te doen of Spaanse lessen te volgen (gewoon omdat het kan). Maar, we hebben net gezien dat we voor een leuke prijs naar de Amazone vlakbij Trinidad kunnen. Dus, vertrekken we zaterdag richting Trinidad met de bus en verblijven vervolgens 4 dagen in de Amazone. En wat we onze laatste week nog gaan doen...Dat volgt in onze volgende blog (weten we zelf ook nog niet hahaha)!

Liefs,

Bruno en Marjolein

Adios Peru!

Lieve iedereen,

De 6 weken vrijwilligerswerk voor weeshuis Luz Alba zitten er alweer op. Het wordt een beetje afgezaagd, maar wederom is de tijd omgevlogen! In het begin hebben we best wel een paar keer gedacht, willen we hier wel echt 6 weken werken? In het begin was het werk onduidelijk en daardoor was het best wel stressig. Gelukkig hebben we toch doorgezet en daar zijn we nu heel erg blij om. Na verloop van tijd raakte iedereen (inclusief de kinderen) meer gewend aan ons en wisten ze wat meer wat ze aan ons hadden (en andersom natuurlijk ook). Daarnaast was er na een tijdje ook wat meer ruimte voor af en toe een praatje met de tias (tantes, de Peruaanse vrijwilligsters) wat veel hielp.

Bruno heeft in het weeshuis meestal met de drie musketiers Carina (it's all in the name :-)), Gonzalo en Carlitos gewerkt. In het begin hebben ze enorm lopen uitproberen (ze zijn ongeveer drie jaar oud), maar na verloop van tijd waren ze echt super lief. Ze luisterden over het algemeen ook veel beter naar Bruun dan naar mij hahahaha...Maarja misschien moet ik wat strenger zijn. Ik heb het grootste deel van de tijd voor de baby's gezorgd; verschonen, eten geven, spelen; troosten etcetera. Soms mocht ik de grotere kinderen helpen met hun huiswerk, maar dat kon alleen als er genoeg andere vrijwilligers waren. Ik vraag me erg af hoe ze het weeshuis runnen als er helemaal geen buitenlandse vrijwilligers zijn. Er is zoveel te doen, zoals schoonmaken, wassen, eten bereiden etc. We werkten ook meestal wel standaard wat over. Zie om 18.00 maar eens alle baby's naar bed te krijgen. Wassen, luiers verschonen, pyama's aan, nog een flesje melk. En als er dan een begint de huilen dan wordt de rest ook vanzelf aangestoken. Een hele uitdaging :-).

De laatste twee weken in Arequipa hebben we ons appartement gedeeld met een andere vrijwilligster van het project. Ze woonde eerst in een vrijwilligershuis, maar wilde meer een Peruaanse ervaring. Nou Peruaanse ervaringen hebben we gehad hoor!Ten eerste het eten. We hebben echt alleen maar Peruaans eten voorgeschoteld gekregen. Onze gastmoeder kan echt super lekker koken. Ons laatste weekend in Arequipa hebben we met het hele gezin een speciaal ontbijt gegeten op zondagochtend : adobo. Dit is varkensvlees met uien, knoflook en pepertjes in een soort van soep. Ze was al om 5.30 opgestaan om het te bereiden. Je eet adobo met pan de Arequipa (brood dat allen in Arequipa wordt gemaakt). Het ontbijt wordt traditioneel beeindigd met een borrel (in de thee of puur). Het was echt super lekker en gezellig. Daarnaast, als er een verjaardag was of vrienden kwamen eten dan werden we ook altijd uitgenodigd. Wat echt opviel is dat iedereen hier altijd enorm geinteresseerd is. We werden altijd bij het gesprek betrokken en mensen willen altijd alles van je weten. De mensen hier zijn over het algemeen veel minder afstandelijk. Daarnaast hebben ze trouwens geen flauw idee van tijd. Haast is een zeldzaam begrip. Zo kletst een cassiere in een supermarkt rustig 10 minuten met een bekende voordat ze de volgende klant gaat helpen. Tranquilo!

Inmiddels zijn we alweer in een week in Cuzco. We hebben een aantal dagen geleden een van de meest impossante Inca ruines bezocht; de Machu Picchu! Om er te komen moesten we eerst naar een stadje in de buurt van Machu Picchu reizen; Agua Calientes. In Agua Calientes hebben we een nachtje geslapen en de volgende dag om 5 uur opgestaan om de bus naar Machu Picchu te nemen. We zouden de Wayna Picchu gaan beklimmen; een berg die een fantastisch uitzicht biedt op Machu Picchu. Het was een klim, maar het uizicht was betoverend! Machu Picchu zelf was super mooi om te zien, maar wel echt super super toeristisch!! We raakten er bijna geirriteerd van.

Verder hebben we in Cuzco nog een aantal tours gedaan in de valle sagrada (heilige vallei) en hebben nog een aantal ruines bezocht. De omgeving Cuzco is absoluut fantastisch mooi en er zijn zoveel Inca restanten, heel bijzonder. Vannacht vertrekken we naar Bolivia, de eindbestemming van onze reis, maar daarover meer in onze volgende blog :-).

Liefs,

Bruno en Marjolein